Het Excelsior-label begint langzamerhand een garantie te worden voor verdomd goede gitaarplaten. Vorig jaar maakte Johan het prachtige Pergola, een album dat Daryll-Ann nu probeert te overtreffen met Trailer Tales.
Een Amerikaanse journalist noemde Daryll-Ann onlangs het best bewaarde geheim van de rock. Dat is misschien wat veel eer voor de Amsterdams-Utrechtse formatie, maar hun vierde studioplaat hoeft niet onder te doen voor de voorganger Happy Traum of concurrenten als Sparklehorse.
Songschrijver Jelle Paulusma schreef in zijn caravan in Overijssel opnieuw sobere, melancholieke gitaarliedjes. Onder het motto ‘minder is meer’ bevat Trailer Tales ambachtelijke miniatuurtjes, vaak bestaande uit niet meer dan een akoestische en een basgitaar. Door de meerstemmige zang dringt zich de vergelijking op met de Beach Boys en The Byrds, maar ook met landgenoten The Nits. Niet de minste namen, inderdaad. Trailer Tales is dan ook nu al een goede kandidaat voor de eindejaarslijstjes. Maar het meesterwerk waar sommigen het voor houden is de nieuwe Daryll-Ann nou ook weer niet. Daarvoor zijn de composities toch iets te eenvormig en het aantal briljante refreintjes te gering.