Ze zou onderhand eens een schop onder haar kont moeten hebben, die Anouk. Het is met haar hetzelfde als met voetballer Patrick Kluivert: een overdosis talent, maar daardoor niet genoodzaakt om het uiterste van zichzelf te vergen. Omdat het talent alleen al genoeg is om altijd een ruime voldoende te halen.
Anouk toont elke keer weer op het podium aan dat haar strot ongelooflijk flexibel is. Van fluisteren tot schreeuwen, van rocken tot croonen en alles daartussenin beheerst de Haagse femme fatale. Maar waar ze op de buhne tal van spannende uitstapjes maakt, wil dat op de studioplaten maar niet lukken.
Anouk kiest ook op haar vierde plaat Hotel New York weer voor de te gemakkelijke weg. In een paar weken schreef ze (vooral samen met haar vaste co-writer Bart van Veen) in het gelijknamige hotel in Rotterdam het album bij elkaar. Wees gerust: u kunt het blindelings kopen. Weer een paar lekker voortstuitende rockers (Girl, I Spy), wat mooie tearjerkers (Lost, Our own love) en wat vullertjes en mevrouw Teeuwe is weer klaar. Het is allemaal radiovriendelijk en verzorgd, niks op aan te merken. Behalve dat de grande lady van de Nederlandse rock tot veel meer in staat is. En iemand dat haar onderhand eens moet vertellen.