Misverstand 1: Green Day maakt punk. Onzin. Het trio uit Californië is technisch veel te onderlegd, Billie Joe Armstrong een te goede liedjesschrijver en de muziek veel te powerpop om het stempel punk te krijgen. Misverstand 2: Green Day maakt hersenloze meezingmuziek. Misschien was dat nog zo ten tijde van Kerplunk (1991) of doorbraakalbum Dookie, maar de mennekes zijn inmiddels de dertig gepasseerd en ergeren zich op hun platen aan George Bush!
Vandaar ook dat hun nieuwe album America Idiot heet. Daarin probeert de band zowaar de rockopera nieuw leven in te blazen alsof de tijden van The Who nog bestonden. Hoofdpersoon Jimmy is een irritant, lief en recalcitrant ettertje tegelijkertijd dat zich afzet tegen alles en iedereen. ‘I’m the son of rage and love’, roept hij in Jesus of Suburbia. Dat nummer duurt dik negen minuten en bestaat uit vijf delen: hoeze punk?
De mix van powerpop (She’s a rebel), powerballads (Wake me up when september ends) en politieke idealen maken van American Idiot een explosieve plaat. Boordevol ideeën, soms half uitgewerkt, soms slecht uitgewerkt, meestal resulterend in gewoon erg goede songs. Het concept rockopera eindigt in een chaos (het blijft uiteindelijk wel een Green Day-plaat?) maar met American Idiot levert de band voor het eerst sinds Nimrod een écht goed album af.