Nu-metal is dood en dat plaatst veel bands voor een enorm dilemma. Welke kant nu op? Limp Bizkit vergaloppeerde zich in elk geval gigantisch met Results May Vary: in drie jaar tijd van stadionact tot pispaaltjes van de rocknatie, zo snel kan het gaan. Eigenlijk kon alleen Linkin Park ontsnappen aan de algehele ellende en met een consistente tweede plaat nog overtuigen.
Nu meldt Lostprophets zich met veel bombarie aan het front. Met hun debuutplaat Fake Sound Of Progress (2001), een mix van nu-metal en pop, scoorde het zestal uit Wales een voltreffer bij de doelgroep: skaterkids van een jaartje of zestien die geen al te moeilijke rock willen verstouwen. De opvolger Start Something is er helemaal op gericht om dat succes uit te bouwen en vooral in Amerika GROOT te worden.
GROOT is in elk geval het geluid. Opener We Still Kill The Old Way verzuipt haast in de powerriffs, een lomp geluid dat alleen maar versterkt wordt door de ritmesectie. Het neigt soms naar nu-metal, maar het heavy geluid moet vooral verdoezelen dat het hier gaat om obligate rock met poppy zangmelodie?n. Goed uitgevoerd, makkelijk verteerbaar maar retecommercieel en volstrekt inhoudsloos: het wordt tegenwoordig massaal gekocht door de kids, weten de mensen van The Rasmus, Evanescence en Good Charlotte inmiddels.
Het is dus misschien een succesformule, maar Lostprophets is overwegend saai en voorspelbaar. Een soort Incubus maar dan met minder goede liedjes. Luister bijvoorbeeld naar de single Burn Burn. Rock zonder ballen, zonder scherpe randjes. Tegen het eind gaan de remmen eindelijk los en blijkt in titelsong Start Something dat zanger Ian Watkins w?l over agressiviteit in zijn kloten beschikt. Het knalharde Disturbed zou zich er niet voor schamen. En in We are Godzilla, you are Japan gaan punk en metal onweerstaanbaar aan elkaar. Maar het is te laat en te halfslachtig om een onvergetelijke indruk achter te laten.