Halfgod of overschatte freak? In België is het een retorische vraag. Mauro Pawlowski is daar een van de grote sterren aan het alternatieve muziekfront. Ooit voorman van de legendarische Evil Superstars (waar Millionaire weer uit voort kwam), lid van het nevenproject Mitsoobishy Jacson maar de laatste jaren vooral actief onder eigen naam: wat Pawlowski ook deed, onze zuiderburen zijn er helemaal lyrisch over.
Dat-ie ontzettend veel talent heeft staat wel vast. Maar laten we ook meteen nuchter vaststellen dat hij met die gave nogal slordig omspringt. Want net als bij de Evil Superstars wisselt Pawlowski op zijn nieuwe plaat Black Europa vervaarlijk dreunende rocksongs en briljante one-liners (Vicious like a gang of tipsy totem poles?) af met doelloos gitaargeronk.
Het begint al met de instrumentale opener Black Europa, waar gitaren minutenlang vanuit de hemel donder en bliksem aankondigen. Maar die stortbui komt niet: effectbejag en grote gebaren in plaats van een grote rocksong, Pawlowski maakt zich er wel vaker schuldig aan. In een groot deel van de songs kreunt en steunt hij als Jon Spencer, zonder diens intensiteit te halen. Een heavy groove zonder een heavy idee: daarvoor doen we het niet.
Maar de Belg slaat dan weer vanuit het niets toe met Terrorist Flower, waar de new wave-formatie Bauhaus uit haar graf op lijkt te staan. In The Unreachable zindert Pawlowski ineens zeven minuten lang wél en dan denk je: wat een uniek talent, doe dat nou eens vaker. En zo slaagt hij er weer in om de luisteraar in verwarring achter te laten, zonder antwoord op de vraag waar dit stukje mee begon.