Het was een briljante publicitaire zet van Radiohead om te roepen dat hun nieuwe plaat weer meer richting hun ‘liedjesplaat’ annex meesterwerk OK Computer zou gaan. Van die bewering klopt echter niks: hun zesde album Hail to the Thief ligt rechtstreeks in het verlengde van voorgangers Kid A en Amnesiac, twee platen die bol staan van de experimenten met elektronica en uitblinken in een gebrek aan goede songs.
Uit artistiek oogpunt is de vernieuwingsdrift heel goed te begrijpen en zelfs aan te moedigen. Maar ook op Hail to the Thief kunnen de beats, bliepjes en samples niet verhullen dat het de band tegenwoordig gewoon ontbreekt aan goede melodieën. De prachtige treurstem van Thom Yorke alleen is niet genoeg om de nummers tot leven te wekken. Waardoor ook Hail to the Thief een vermoeiende en, erger nog, weinig lonende luisterervaring wordt.
Radiohead komt pas weer tot leven als het vijftal teruggrijpt op zijn basisinstrumentarium. In de machtige pianoballad Sail to the Moon kleurt de band een palet van geluiden zoals verder alleen Sigur Ros dat kan. De eerste single There There is mysterieus en kan zo in een film van David Lynch. In I Will maakt Yorke in twee minuten meer emoties los dan in alle elektronische experimenten bij elkaar. En afsluiter A Wolf at the Door is meeslepend zoals alleen het kwintet uit Oxford kan zijn. Het is echter te laat om de luisteraar met een voldaan gevoel achter te laten.