Het bestaat echt: een stuk of veertig optredens zien, waarvan er slechts een enkeling enigszins memorabel is. Tja, hoe vaak zijn concerten echt speciaal? Van dit jaar zal er in elk geval geen enkele in mijn eeuwige best-of-lijst verschijnen. Niettemin: het lekkerste op livegebied uit 2004.
– Tom Barman en Guy van Nueten (013 Tilburg): ooit werd van Tom Barman gezegd dat hij niet zuiver kan zingen. Maar zijn enigszins raspende stem hield het deze avond geweldig. En dan ook nog in een kwetsbare, akoestische setting, slechts begeleid door pianist Guy van Nueten. De samenwerking ontstond ooit als eenmalige show voor het Dranouter Festival, maar nu trekt het duo al een jaar langs zalen met een prachtig concert vol breekbaar werk van dEUS, Joni Mitchell, Nick Draken en Randy Newman.
– dEUS (Mezz, Breda): maar Tom Barman kan het ook op de luidruchtige manier. dEUS lag na de zomertournee bijna op zijn gat, bassist Danny Mommens (koos voor Vive La Fete) en gitarist Craig Ward (tourangst) verlieten de groep. Maar met Mauro Pawlowski als vervanger op gitaar toonde het gezelschap tijdens de try-out in Breda in november een ongekende gretigheid, sommige aardige nieuwe nummers en vooral frisse uitvoeringen van klassiekers. Nu nog hopen dat in 2005 een nieuwe en echt goede plaat komt, die naar verwachting in elk geval harder zal zijn dan voorganger The Ideal Crash
– Einsturzende Neubauten (Paradiso, Amsterdam): cultgezelschap uit Berlijn, dat in de jaren tachtig al beeknd werd door afval (metalen of pvc-pijpen, plastic tonnen en zo) te gebruiken als instrumenten. Tegenwoordig is de percussieve muziek haast hypnotiserend. Onder aanvoering van Blixa Bargeld (ex-Bad Seeds) bleken de Duitsers nog steeds een unieke positie in de muziekwereld te bezetten, al is de echte gekte inmiddels verdwenen
– Placebo (Wembley Arena, Londen): onderschatte liveband, dat Placebo. Ooit een narrige groep met een arrogante voorganger (Brian Molko), tegenwoordig vol zelfvertrouwen en sympathiek. Ook Molko. Bovendien toont dit eenmalige concert, ter release van de greatest hits Once More With Feeling, nog eens dat het trio over een geweldige collectie singles beschikt. En als afsluiter Nancy Boy begint, gaat zelfs het normaal arrogante 10.000-koppige Londense publiek helemaal plat
– Wealthy Beggar (013, Tilburg): onderschatte plaat, goede live-band. Mooie uitvoeringen van hun prachtige debuutplaat. Eigenlijk een schande dat de band niet door radio, tv en het grote publiek opgepikt worden
Allez, dat waren de lijstjes. Resteert me iedereen een fijn oud-op-nieuw feest te wensen!