Eindelijk een rustige dag, om thuis te zitten. In het zonnetje achter de pc. Dinsdag naar het Filmfestival Rotterdam geweest. Erg tof, al zijn drie films op een rij wel veel van het goede. The Edukators was de leukste. Die ging deze week ook in de reguliere bioscopen in premiere. In de afdeling movies (zie rechts) is er een review van te vinden.
Eindelijk een rustige dag, om thuis te zitten. In het zonnetje achter de pc. Dinsdag naar het Filmfestival Rotterdam geweest. Erg tof, al zijn drie films op een rij wel veel van het goede. The Edukators was de leukste. Die ging deze week ook in de reguliere bioscopen in premiere. In de afdeling movies (zie rechts) is er een review van te vinden.
De tickets voor U2 zijn inmiddels allemaal geregeld. Daarover op een later tijdstip nog wel meer. Mijn kaartje voor REM heb ik deze week al gebruikt, voor het optreden in Ahoy. En allez, omdat ik de beroerdste niet ben: hieronder de review die ik voor mijn chef al geschreven had. Alright, tot de volgende keer!
R.E.M. wekt nieuw album ook live niet tot leven
ROTTERDAM – Er is een vacature in rockland. Voor een vaste drummer bij R.E.M.. Zodat het trio uit Atlanta, Georgia weer het benodigde leven wordt ingeblazen. Want het orkest dat gisteren Ahoy met een bezoek vereerde, was muzikaal geweldig maar mist de stuwende hand van een vaste drummer.
Sinds het vertrek van vaste drummer Bill Berry halverwege jaren negentig sleept de megagroep zich voort als drietal. In de studio levert dat vooral een verzameling zouteloze songs op. Ook de nieuwe plaat Around The Sun is daardoor grotendeels tamelijk slaapverwekkend.
Het wordt dus hoog tijd dat de band ook in de studio weer iemand achter de drums krijgt om weer wat vuur en tempo in de muziek te krijgen. Op het podium heeft Bill Rieflin tegenwoordig die taak. Geen onaardige muzikant, maar een slappe studioplaat live tot leven wekken is ook voor hem te veel gevraagd.
In een al maanden uitverkocht Ahoy deze keer dus geen vurige show, als anderhalf jaar terug in het piepkleine Tivoli in Utrecht. R.E.M. speelde gedegen, geconcentreerd, ontstappen. Maar de set-list was hevig uit balans. In het eerste uur was vooral nieuw werk te horen, met overigens wel de prijsnummers van dat album als hoogtepunten (Leaving New York, Electron Blue). Pas daarna ging het gaspedaal af en toe dieper naar beneden, maar dat werd al snel weer afgewisseld met politiek geladen treurliedjes als Final Straw.
Pas in de laatste drie kwartier ging de greatest-hits show los. Stipe, met op zijn hoofd make-up in de vorm van een blinddoek, liet zijn afstandelijke houding eindelijk varen om met een aantal voorspelbare (Losing My Religion, afsluiter Man on the moon) en minder voorspelbare (Orange Crush, The Great Beyond) nummers een bescheiden feestje te bouwen. Waardoor de 11.000 toeschouwers tevreden naar huis konden. Maar extatisch is toch ook heel anders.]]–>
