Kan iemand die Amerikanen eens uitleggen dat het niet helpt om in Europa motherfucker te roepen jaar het publiek? Dat het niet echt stoer is? Dat we dat hier niet echt als provocerend of rock n roll beschouwen? En dat het niet bepaald getuigt van de motivatie van de desbetreffende artiest?
De zwakste momenten van Rock Werchter kwamen afgelopen weekend weer eens voor rekening van Snoop Doggy Dogg en Velvet Revolver. Snoop was erg cool, maar maakte toch vooral de indruk zijn standaard show af te werken. Velvet-zanger Scott Weiland haalde zo ongeveer alle rock n roll-cliches uit de kast, maar intens werd het concert nooit.
Dat kon je niet zeggen van Nine Inch Nails en Green Day. Het punktrio uit Californie wordt technisch steeds beter en had zichtbaar plezier in het optreden, dat iets te vol zat met onderbroekenlol. En Trent Reznor en zijn Nine Inch Nails waren klinisch hard, zacht en strak tegelijk. Niet vernieuwend, maar wel geïnspireerd en degelijk. Net als bijvoorbeeld REM. Al viel Queens Of The Stone Age toch wat door de mand, niet door een gebrek aan intensiteit maar door een gebrek aan afwisseling.
De echte hoogtepunten waren echter in de Pyramid Marquee, op het kleinere podium, te vinden. Vooral de Belgen hadden weer een sterke afvaardiging: Admiral Freebee schrijft traditionele rocksongs, maar de kwaliteit is ongekend hoog. Net als bij Sioen, die zijn keyboard bijna net zo erg mishandelde als dat zijn stembanden schuurden. Indrukwekkend. Gabriel Rios wist met zijn exotische klanken de hele tent aan het springen te krijgen, net als Arsenal. De band, niet de voetbalclub.
Uit het buitenland kwamen dan ook nog The Tears, waarin de voormalige voorgangers van Suede spelen. Prachtige liedjes, nog overtroffen door de arrogantie van zanger Brett Anderson. Daardoor ontstond er nooit een band tussen publiek en artiesten, maar goed was het wel.
Hoogtepunten genoeg, maar het meest memorabel was toch wel het optreden van The Dresden Dolls. Een pianiste met een dijk van een stem en een drummer, die beiden mime spelen en ondertussen verwoestend cabaret-achtige muziek maken. Zien en horen is geloven. Volgend jaar dus hopelijk weer naar Werchter.