Type and press Enter.

De broer van Shota

Ook vanuit de lucht bleek de in het rood badende Allianz Arena van Munchen een fascinerend bouwwerk. Ik was vanaf Amsterdam via Munchen op weg naar Tbilisi, het zicht op het stadion bij de tussenlanding was een mooi extraatje.
Maar het echte reisdoel was natuurlijk Georgië. De landing was middenin de nacht, net als destijds bij mijn reis naar Pakistan. Het was niet het enige moment dat de twee landen op elkaar leken. Omdat ook Georgië ontzettend arm is en door een vicieuze cirkel van binnenlandse problemen (crimineel geweld, burgeroorlogen) maar niet tot grote welvaart kan komen.
De aanblik van de hoofdstad was niks meer of minder dan een schok. Op aanraden van een collega, die de tip weer had gekregen van Sandra Roelofs, die weer de Nederlandse vrouw is van president Mikhail Saakashvili, kwam ik in Guest House Keria terecht. Een ietwast sjofel onderkomen, maar wel met aanzienlijk meer warmte dan klinische hotels als het Marriott. Geen wonder dat Arnon Grunberg, maar ook EU-diplomaten en Amerikaans ambassadepersoneel vaak voor dit verblijf kiest.
De rest van hoofdstad Tbilisi is echter nog veel krakkemikkiger dan het guesthouse. Alleen enkele delen van het oude stadscentrum, rond Rustaveli Avenu, zijn mooi. De regeringsbeouwen en opera zijn opgeknapt en schoon. Dat valt van de rest van de stad, kleurige uitzonderingen uitgezonderd, niet bepaald te zeggen. Wie de eerste de beste zijstraat in schiet, schrikt zich helemaal lam. De klassieke oude houten balkonnetjes staan op instorten. Bedelaars liggen overal. En het is dat sinds het aantreden van Saakashvili (vorig jaar januari) de politie niet meer corrupt is, anders had je elk moment voor helemaal niets een bekeuring mogen verwachten.
Niet dat je nu niet opgelicht wordt. Bij een van de vele grenswisselkantoren, geldautomaten zijn er nog nauwelijks, gaven ze me maar de helft terug van de waarde van mijn twintig euro. En gewoon volhouden dat die 22 lari, de plaatselijke munteenheid, precies klopte.
Een dag later had ik euro’s nodig om het hotel mee te betalen. Nee, dat ging niet zomaar, vertelden ze bij een van de grootste banken van het land. Dollars, ja, dat kon wel. En tegen een commissie van twee procent wilden ze dat best omruilen voor euro’s.
Niet dat het allemaal gespuis is. In Tbilisi is het gewoon een echte struggle for life, waar mensen soms moeten rondkomen van een maandsalaris van twintig dollar. Het is heel gewoon dat Archil Arveladze, een ex-voetballer van NAC waarover ik een reportage moest schrijven, de rekeningen betaalt voor een groot deel van zijn familie. Die mentaliteit is een van de weinige goede restanten van het communisme uit de Russische bezetting tussen 1921 en 1991. De grauwe, betonnen woonkazernes in de buitenwijken zijn een minder fijn aanzicht.
Echt vlotten met moderniseren wil het nog niet op dit kruispunt van Europa en Azie, vier uur vliegen van Nederland, rechtsboven Turkije. Wel zijn ze er onwaarschijnlijk gastvrij. Zo is het absoluut ondenkbaar dat gasten ook maar een cent meebetalen aan het eten. Arveladze hoestte twee keer het geld voor het eten op. Aardige kerel trouwens. Beetje een ritselaartje, ook dat is Georgisch. Maar tegelijkertijd ontwapenend, druk gesticulerend, lachend. En smakelijke anekdotes opdissend, onder andere over een Nederlandse international die onlangs zo dronken was in het casino dat hij zijn broek open ritste en onder de goktafel maar een plasje deed.

Goed, nog wat andere opvallende zaken: de rechtstreekse uitzendingen van de Champions League beginnen een kwartiertje later, omdat eerst een soap uitgezonden moet worden. In de rust van de wedstrijden draaien ze, tussen twee reclameblokken in, een lang fragment uit de opera Carmen. Geen Johan Cruijff-analyses dus in Georgië. Met Jakob, een van de beheerders van het guesthouse, had ik het over dance music. De jongeling dacht dat ik doelde op traditionele Georgische dansmuziek en begon enthousiast te ratelen. House bestaat dus nog niet in Georgie. Net als grote winkelketens. Zelfs Hennes en Mauritz zou al een enorme verbetering zijn in dit grauwe straatbeeld, waar bijna iedereen onopvallend donker gekleed is en die veel te grote KGB-zonnebrillen nog steeds ontzettend cool zijn…