Hoe vaak zie je trouwens een echt heel bijzonder concert, dat je nog jaren en jaren bij zal blijven? Als je er eentje per jaar hebt, mag je al gelukkig zijn. In 2005 zag ik er een stuk of vijf, zes. Jazeker, ik prijs me een gelukkig mens.
Bij mijn favoriete band, U2, kan ik zelfs kiezen uit verschillende optredens. Twee zullen mij eeuwig bijblijven. Op 1 april speelde de band hun derde concert van de Vertigo Tour. In de Anaheim Pond, in een voorstad van Los Angeles. Het was bijna te goed wat de vier Ieren daar presteerden. Het was de eerste (en in totaal een van de weinige) keren dat ze begonnen met Love, Peace Or Else. Vier zoeklichten schenen door de arena, door de boxen vlogen straaljagers. Overdonderend. Gevolgd door Sunday Bloody Sunday en gevolgd door een greatest hits show die eenieder naar adem deed snakken.
Het kon niet meer beter, dacht ik. Maar goed, U2 blijft U2. En Basje blijft Basje, dus kocht ik op de valreep nog een kaartje voor een zesde concert van de band dit jaar. Op 16 juli, hun derde show in de Amsterdam Arena. Waar het hele veld sprong op Vertigo en Elevation, waar een bodybuilder uit het publiek Bono als een baby in zijn armen nam en waar Miss Sarajevo voor het eerst in jaren gespeeld werd. Tranen in mijn ogen, en dat gebeurt niet snel.
Dan eerst nog wat eervolle vermeldingen. I Am Kloot speelde zijn melancholieke, prachtigepopliedjes in het voorjaar in Nighttown in Rotterdam. Driewerf hoera, al was het geen legendarische show. Op Werchter gaven de Dresden Dolls een cabaretachtige vaudeville-show weg. Eenuniek duo, met buitengewoon bijzondere muziek en een schitterende cover van Jacques Brel’s Amsterdam. Op hetzelfde festival speelde Nine Inch Nails weer eens een ijzingwekkend strakke, intense set. Veel beter dan op plaat. En Coldplay was een weekje eerder (of later, dat ben ik vergeten) gewoon erg goed in Keulen. Zonder nu een historische show weg te geven.
Wat mij betreft gebeurde dat wel op Lowlands, zelfs twee keer. Het door mij op dit blog al veelgeprezen Arcade Fire overrompelde met een theatrale, tegelijkertijd emotioneel-intense show. Wat een talent. Maar de grootmeester bleek uiteindelijk Nick Cave. Ik had hem al eerder gezien, deze keer was het echt gewelddadig goed.
Gewelddadig is nou precies een woord dat niet op Sigur Ros van toepassing is. De vier IJslanders gaven in de zomer een concert in de kerk van Paradiso. Een hoogmis van fijne muzikale smaak, schitterende uitvoeringen van hun nieuwe plaat en oud bekend werk. Veel beter dan dit kan het op concertgebied niet meer worden. Of…
