Tegen het einde van Schindlers List verschijnt er eindelijk een klein beetje kleur in de film. Het donkerrood is bijna alle kijkers bijgebleven. In Fateless zal het geel van de jodenster beklijven.
De voormalige cameraman Lajos Koltai toont Budapest in de Tweede Wereldoorlog vrijwel geheel in zwart-wit. Ook het sepia uit het begin van de film verdwijnt langzaam, zoals ook de lach op het gezicht van de veertienjarige hoofdpersoon Gyorgy langzaam verdwijnt.
Fateless is geen heldenepos zoals Schindlers List. Het is eerder de cinematografische verbeelding van de overlevingsstrijd in concentratiekampen. Wat dat betreft heeft het verhaal, gebaseerd op het autobiografische boek van Nobelprijswinnaar Imre Kertesz, veel weg van The Piano. In dat indrukwekkend werk van Roman Polanski is echter af en toe een gruwelijke, onvoorspelbare explosie van geweld en chaos. Waanzin. In Fateless ontbreekt dat geweld vrijwel compleet.
Koltai registreert slechts hoe de verliefde, intelligente, vrolijke puber Gyorgy verandert in een sombere, bijna geknakte persoonlijkheid. De regisseur heeft geen grote gebaren nodig om te krassen in de ziel van de kijker. Fateless is juist een kleine tragedie die de grote tragedies symboliseert en juist daardoor nog iets kan toevoegen aan het enorme aantal films dat gewijd is aan de Tweede Wereldoorlog.