[flash http://www.youtube.com/watch?v=QGxr-utCzoI w=425 h=353 p={wmode;transparent}]
Een mooi moment, donderdag net voor het optreden van Tom Helsen. De deur naar de backstage stond open en daar, in een hoekje, zat de drummer. Volledig in zijn eigen wereldje, te trommelen op een velletje papier. Rekken, strekken, de laatste zenuwen weg spelen.
Zelfs doorgewinterde artiesten hebben nog steeds de kriebels als ze de buüne moeten beklimmen. Nou heeft Helsen zelf weinig last van podiumvrees. Eerder is de Belg zelfbewust, relaxed en soms een tikkeltje plagerig brutaal: een eigenschap waar onze zuiderburen gelukkig steeds vaker last van krijgen.
Dat brutale geldt niet voor zijn muziek. De jongeling, inmiddels met alweer vier platen op zijn naam overigens, is een echte singer-songwriter die keurig binnen de lijntjes kleurt. Radiovriendelijke pop, erg mooi en geschikt voor het grote publiek. Prachtige, intense stem. Prima voor een leuke avond in de Ekko in Utrecht.
Maar toch bekruipt je het gevoel dat het allemaal net iets te glad, te keurig is. De band vliegt nooit uit de bocht, de melodieën zijn soms hemels en blijven lekker in het hoofd nagalmen. Maar de echte wereld, daarbuiten, is niet altijd zo mooi. Leuk, die liefdeslijedjes, maar op echte smart kon Helsen zijn publiek niet trakteren. Hij stelde aan het eind zijn bandleden voor. ‘En wie zingt er’, klonk er plagerig uit het publiek. Joost Zweegers, zei de zanger met een lachje. Was het maar waar. Want bij Novastar (de groep van Zweegers) heb je wél het gevoel dat de liedjes echt pijn doen.