Het vertrekpunt van vandaag: ‘We may use video not as part of a TV story but instead to illustrate a text story with a picture that moves and talks. Is that TV? Is it video? Is it text? Is it online? None of the above, I’d say, because it’s all of the above.’, schrijft Jeff Jarvis op zijn blog Buzzmachine.
De nieuwe media-goeroe geeft bovenstaande boodschap mee aan zijn studenten journalistiek. Het lijkt niet zo’n opzienbarende uitspraak. Tot ik me realiseerde dat de hele journalistieke praktijk, in elk geval in Nederland, helemaal niet zo multimediaal is als door Jarvis geschetst (of gewenst).
Bij de Volkskrant ben ik de laatste weken bezig geweest met de voorbereiding van alle online EK-productie. Daaruit zijn wijze lessen te trekken. Daarover volgende week meer. Maar ‘e’en ding is kip-en-klaar: de verzuiling bestaat nog. In de mediawereld. Daar zijn allemaal perfecte eilandjes gecreëerd, die prima hun eigen ding doen maar verder grotendeels langs elkaar werken. De een weet van de ander niet wat hij doet. Of slechts een klein beetje.
Multimediaal? Ja, als je daaronder verstaat dat er niet alleen voor papier wordt gewerkt, maar ook voor internet, dan klopt het. En op internet is er niet alleen tekst, maar ook video,s, foto’s en graphics. Maar zelden gebeurt het vanuit ‘e’en gedachte. Wordt een verhaal verteld vanuit verschillende invalshoeken, met verschillende middelen.
Jarvis schetst dus eigenlijk een ideaalbeeld, is mijn ervaring. Er is nog nauwelijks ervaring met multimediale projecten. Het vereist een totaal andere benadering en coördinatie. Ontzettend interessant, maar ook moeizaam. Aan de andere kant: de ontzuiling in de jaren zestig en zeventig gebeurde ook niet op één dag…