Type and press Enter.

Into the wild: de dood is niet idealistisch

Het zijn de herkenbare gevoelens van een twintiger die aan de vooravond staat van een universitaire carrière. Wat nu? Leren en daarna werken voor de rest van mijn leven? Voldoen aan de verwachtingen van mijn ouders? Wat wil ik zelf?

Chris McCandless beantwoordde die vragen in 1990 echter op een tamelijk radicale manier. Hij gaf zijn spaargeld, 24.000 dollar bedoeld voorzijn opleiding, weg aan liefdadigheidsinstellingen. Zonder afscheid te nemen verliet hij zijn huis, vrijwel zonder bezittingen, om zichzelf te leren kennen. Want als je niets hebt om op terug te vallen, kom je tot de kern van jezelf, denkt hij.
Het is een mooi, idealistisch streven. Maar ook zwart-wit-denken. Daar kom je vanzelf achter als je wat ouder wordt. McCandless leerde die lessen onderweg. Twee jaar lang reisde hij door Amerika, om te eindigen in Alaska. In de wildernis, tussen de dieren, dat was het summum van zelfconfrontatie, dacht hij.
Het liep, uiteraard, anders. Na enkele maanden wilde hij langzaam terug naar de bewoonde wereld. Maar de terugweg was afgesloten: het kalme riviertje dat McCandless (inmiddels reizend onder zijn nickname Alexander Supertramp) op de heenweg had overgestoken, was nu een kolkende watermassa. Hij moest terug naar zijn schuilplaats, en kwam knullig door voedselvergiftiging aan zijn einde. Om, cynisch genoeg, twee weken later door jagers gevonden te worden.

Een mooi verhaal om te verfilmen, dacht Sean Penn. Het duurde tien jaar voordat hij toestemming kreeg, want de familie McCandless was bang dat de regisseur het verhaal van hun zoon heroïsch danwel belachelijk zou maken. Penn laveert echter bekwaam tussen die twee valkuilen. McCandless’ onbezonnenheid is te begrijpen, zijn idealisme maakt hem niet tot cultheld. Eigenlijk is Into The Wild een mooie studie van een jongen die van adolescent volwassen wordt. Dat alles wordt vastgelegd temidden van geweldig mooie plaatjes van de Amerikaanse natuur en de soundtrack van Pearl Jam-zanger Eddie Vedder. Roadmovie, biografie en statement over de consumptiemaatschappij: Into The Wild is het allemaal, en nog goed ook.

One comment

  1. […] Maar dit is geen zelfgekozen afscheid, en het is zeker geen zelfgekozen afzondering zoals in Into The Wild. Het is een overlevingsstrijd, een demonstratie van levenswil en levensvreugde zoals we die kennen […]

Comments are closed.