Type and press Enter.

Coming home (deel 1): Lowlands

Foto Bas Timmers‘Welkom thuis’, knipperde het tv-scherm op Lowlands. De auto rijdt inderdaad bijna op de automatische piloot haverwege augustus richting Biddinghuizen. Camping 1. Daar ligt altijd voor drie dagen per jaar mijn thuis, nu al voor de elfde keer in zestien jaar.

Vanaf 1998 was er alleen in 2004 geen Lowlands, vanwege werkverplichtingen. Zal me niet snel meer overkomen. Zelfs tijdens mijn chemokuren in 2003 was ik twee dagen aanwezig.
Waarom? Het is iets ondefinieerbaars, schreef Leon Verdonschot pas al in NRCnext. Het is wellicht de aankleding. Het is misschien de onverminderd positieve sfeer onder de plaatselijke bevolking, dat leidt tot hilarisch melige momenten zoals zaterdagnacht tijdens de Applaus om niets-show.

En uiteraard is er de muziek: voor elk wat wils, en daarna lekker dansen. Dat laatste gebeurde vrijdag al in de Grolsch op lekkere indiepop. Dat was ook de plek voor het wat mij betreft hoogtepunt van de editie 2008: Sigur Ros. Pas nog op Werchter gezien, en toch weer ademloos anderhalf uur geluisterd naar hoe deze IJslanders hun eigen universum creëren.
Vrolijke muziek is het niet, maar hij maakt je wel happy. Net als de catchy pop van Franz Ferdinand. Ze speelden er de Alpha mee plat, al is het nog even afwachten of de nieuwe plaat (waarvan ze een nummertje of vijf speelden) beklijft.

Echt grote verrassingen bleven uit. Wel waren er een aantal aardige nieuwe bands. British Sea Power kreeg een stipnotering. Na een zeer traag en moeizaam begin ging de band steeds beter spelen. Ook Black Kids had last van opwarmproblemen, al had dat eerder te maken met de onbevangenheid die leidde tot slordig spel. Maar de fijne liedjes redde de band.
Liedjes, daar moeten The Ting Tings het dan weer niet echt van hebben. Maar hun kale en hoekige electro scoorde wel vanwege de twee hitjes. Nou nog bewijzen dat het geen eendagsvliegjes zijn. Dat geldt zeker niet voor de Duitse indiepoppers van Get Well Soon: genoeg variatie, fijne liedjes, soms nog iets te netjes, maar erg intrigerend.

De Nederlandse delegatie kon aardig meekomen. Gem kruipt langzaam uit het hoekje van The Strokes en zanger Maurits Westerik heeft onmiskenbaar uitstraling, al blijft hij een beetje ongrijpbaar. Daar heeft Peter Te Bos geen last van. De vijftiger beweegt inmiddels niet meer zo heel vlot, maar de voorman van Claw Boys Claw is nog steeds een knuffelbeer. Tot slot nog hulde aan Textures: de metalformatie uit Brabant speelt nog steeds onwaarschijnlijk strak. En dan te bedenken dat die zes rockende gozers het liefst thuis naar akoestische muziek luisteren…