Je vraagt je af hoe het moet zijn, om als singer-songwriter in je eentje met je gitaar heel Europa rond te reizen. Van obscuur zaaltje naar obscuur zaaltje, vaak voor enkele tientallen belangstellenden.
Gus Black is één van die muzikanten. Vijf jaar geleden zag ik hem in Berlijn. Destijds had hij net het prachtige Uncivilized Love gemaakt, een echte groepsplaat. Mooie liedjes vooral. Maar ja, de complete band meenemen vanuit thuisbasis Los Angeles naar Europa was te duur. Dus zette Black tijdens het optreden af en toe de backing tape aan, om toch het geluid van de plaat te kunnen recreëren.
Het blijft natuurlijk een kunstgreep. Afgelopen zaterdag in Ekko deed hij het zonder backing tape, wel met echte backing vocals. Ook een stuk gezelliger natuurlijk om met iemand door Europa te reizen. Maar de inbreng van de tweede stem was toch tamelijk flets. En Black zelf wil wel, maar met alleen een akoestische gitaar is het moeilijk om de nummers de swing te geven die ze op de plaat wel hebben.
Jammer, want Black schrijft veel spannender liedjes dan veel van zijn collega’s. Aardige refreintjes, soms bijtende teksten, zijn muziek zit echt goed in elkaar. En ook met zijn stem is weinig mis. Maar hij heeft gewoon een band om zich heen nodig om meer dynamiek in zijn concerten te brengen. Gezien het toeschouwersaantal in Ekko, een mannetje of veertig, zal het geld daarvoor ook bij de volgende tour wel ontbreken. Het is een vicieuze cirkel waar ook Gus Black alleen aan kan ontsnappen als hij ooit een hit scoort. En iedereen weet hoe groot die kans is…