Ze gaat naar Miryang omdat haar net overleden man daar geboren is en zo ontzettend hield van de stad. Maar de jonge Shin-ae en haar zoontje Jun kunnen de door hen gewenste herstart van hun leven niet maken. Sterker nog: de ellende wordt alleen maar groter.
‘Alles wat je aanraakt, gaat dood’, schreeuwt haar schoonmoeder op een gegeven moment tegen haar. Shin-ae zou het graag anders zien, in een periode van wanhoop sluit ze zich zelfs aan bij een religieuze groepering. Het geluk zal ze er echter niet in vinden. Want haar bestemming lijkt vast te liggen, en die neergaande spiraal stemt de kijker niet vrolijk.
Als dit een Amerikaanse film was geweest, had het zo maar kunnen ontaarden in een tranentrekker van jewelste. Want zoontje Jun wordt ontvoerd, omdat sommige lieden in Miryang het idee hebben dat de alleenstaande moeder veel geld heeft overgehouden aan het overlijden van haar man. Maar regisseur Lee Chang-dong waakt voor effectbejag. Hij focust zich niet op het gepleegde misdrijf, maar op Shin-ae en de kleinburgerlijke schijnheiligheid van het Zuid-Koreaanse platteland waar ze in leeft.
Wie een gezellig avondje uit wil, moet dus niet naar Secret Sunshine gaan kijken. Actrice Jeon Do-yeon geeft Shin-ae op hartverscheurende wijze gestalte, en de bijrollen stemmen evenmin vrolijk. Roddelende buren, de onophoudelijk optimistische garagehouder Jong-chan (die de weduwe wil versieren) of de vreemdgaande apotheker, de regisseur legt de alledaagsheid ervan genadeloos bloot. Tegelijkertijd neemt hij de kijker tweeënhalf uur lang mee in een onontkoombare tocht naar de krochten van de samenleving en de menselijke ziel. Wie zich daarvoor durft open te stellen, kan daarin soms nog een sprankje hoop en in elk geval veel cinematografische schoonheid ontdekken.