Type and press Enter.

Le Guess Who-festival: wat podiumuitstraling svp

Le Guess Who van Bas op Vimeo.
In Amsterdam zijn ze zo jaloers op het Le Guess Who-festival dat de hoofdstedelijke podia er naar verluidt alles aan doen om topattracties met onredelijk hoge gages weg te houden uit Utrecht. Idioot natuurlijk. Het festival voor nieuwe Canadese muziek is klein maar fijn en zeker nog niet op weg een Lowlands in de winter te worden.

De tweede editie duurde twee keer zo lang (vier dagen) en leek ongeveer net zoveel bezoekers (enkele honderden) te trekken als vorig jaar. Wellicht kan het in 2009 weer wat korter, want kwalitatief lijkt Canada inmiddels redelijk afgeroomd als we af mogen gaan op het aanbod van de laatste dagen. Al is dat relatief: Tiga, Patrick Watson, Arcade Fire, Hot Hot Heat en vele anderen braken op eigen kracht door naar een groot publiek. En eerder dit jaar kwam onder de noemer ‘Le Guess Who presents’ bijvoorbeeld al het fijne Sunset Rubdown naar Utrecht.

Ubercool
Melissa auf der Maur was een van de twee grote namen van de tweede editie. Ze wordt altijd geafficheerd als ex-Hole en ex-Smashing Pumpkins, maar bij de laatste band zat de bassiste slechts een jaar. Auf der Maur is übercool, presenteerde donderdag een korte film die ging over vrouwelijkheid en de jacht naar het hart (of zoiets) en kwam een voorproefje geven van haar tweede album, dat binnenkort verschijnt.
Daarvoor hoeven we niet naar de platenzaak te rennen. De donkere rock donderde wel lekker en de zangeres zelf deed er alles aan een gothische uitstraling te hebben. Maar haar stem en composities zijn net te iel om overeind te blijven. Lekker rocken was het, meer niet.

Allegaartje
De vrijdag was wel een heel vreemd allegaartje op Le Guess Who. Kennelijk moest er een overbrugging naar de belangrijkste avond (de zaterdag) worden gecreëerd. Vier van de vijf acts kwamen namelijk van de Amerikaanse oostkust. Van Jana Hunter en Beach House bleef alleen het chronische gebrek aan podiumuitstraling bij, een euvel dat opvallend veel acts tijdens het festival hinderde. Pas Chic Chic had zich beter kunnen beperken tot instrumentaal werk: door de iele zang kreeg je het gevoel in een eighties disco beland te zijn.
Pas bij Dragons Of Zynth (zie video) gebeurde er in Tivoli De Helling iets op het podium. De New Yorkers maken vreemde, bijna mathematische rock. Ze lijken het ene na het andere idee (en strakke drumtempo) aan elkaar te knippen. Sterke songs waren nauwelijks te bekennen, spannend, experimenteel en onderhoudend was het in ieder geval wel. Telepathe (zie ook mijn video op YouTube) was afsluiter en hoogtepunt. Het vrouwelijke duo presenteerde een kaal soort electro, aangevuld met militante vocalen. Publieksvriendelijk is anders, maar het was intens en gemeen.

Oudegracht
Op zaterdag verhuisde het spektakel grotendeels weer terug naar Tivoli Oudegracht. Daar waren The Stills hoofdact. De radiovriendelijke rock was iets harder en gevarieerder dan verwacht, maar toch vooral ongevaarlijk. Torngat was een stuk spannender. Instrumentaal en complex, met Pietro d’Amato van Arcade Fire op de bügel. Maar de hoofdprijs ging naar Land Of Talk. Frontvrouw Elizabeth Powell leek tussen de nummers door bijna te verlegen om iets zinnigs te zeggen, maar met gitaar en snerende zanglijnen als wapens oogde ze ineens agressief en vervaarlijk. Eindelijk ook eens levendige, puntige rock.
Gelukkig waren het op de afsluitende zaterdag ook allemaal Canadese acts. Dat lijkt een basisvoorwaarde voor een volgende editie, anders wordt het een wel erg vreemde mengelmoes en een soort Lowlands in de winter. Eigenlijk is de huidige omvang wel lekker: de intieme setting van Tivoli, met lekker luie zitbanken, is perfect. Alleen moet het muzikale niveau wat omhoog. Een topact van iets meer formaat doet al wonderen. En jammer dat het Canadese talent niet verplicht kan worden om alleen in november door Europa te toeren…