The Wrestler maakt aftakeling draaglijk

Ik zal het maar eerlijk bekennen: in mijn jeugd heb ik talloze keren gehuild bij The Champ, de film uit 1979 waarin oud-bokskampioen Billy (gespeeld door Jon Voight) een comeback maakt. Dat loopt allesbehalve goed af, en vooral zijn huilende zoontje T.J. wekte de huilbuien elke keer weer op.

Boksfilms, het is onderhand een genre op zich. Raging Bull (met Robert De Niro) is een klassieker. De Rambo-reeks ook. De paden waren onderhand platgetreden, zeker nadat Sylvester Stallone zijn filmicoon vorig jaar weer naar het witte doek bracht.

Moeizaam
Des te knapper is het dat The Wrestler, over professioneel showworstelen in Amerika, weet te verrassen. Terwijl het verhaal niet eens zo vernieuwend is: Randy ‘The Ram’ Robinson heeft zijn beste tijd al ver achter zich. Van zijn optredens kan hij amper rond komen, hij klust bij in een supermarkt om de huur te kunnen betalen. En met zijn dochter Stephanie onderhoudt hij een zeer moeizame relatie.
Om twee redenen blijft The Wrestler echter fier overeind. De eerste is uiteraard Mickey Rourke. Hij ís bijna Randy Robinson, met zijn persoonlijke verleden van alcohol- en drugsgebruik en relatieproblemen. Zijn veelbejubelde comeback als acteur is inderdaad groots. Hij toont zijn karakter in al zijn kwetsbaarheid.

Dramatisch
Die kwetsbaarheid van de hoofdpersoon is ook de belangrijkste troef van de film. The Wrestler is geen werk over een glamoureuze, dramatische comeback. Het schetst het leven zoals het is voor The Ram. Hij doet zijn best om zichzelf te veranderen, maar beter dan dit wordt het niet meer, moet hij in zien. Randy heeft uiteindelijk alleen nog de worstelwereld en de spotlights daarvan om echt te genieten en op zijn best te zijn. Laat het maar aan wonderkind/regisseur Darren Aronofsky over om de bloederige gevechten in al zijn heftigheid te laten zien.