Een paar maanden geleden jogde ik in de avond langs de grachten van Utrecht, toen daar ineens ruimtewezens stonden. Op straat. Bij de bioscoop. Het bleken bezoekers van de nieuwste Star Wars.
Het blijft een vreemd fenomeen, die fascinatie die veel mensen hebben met de science-fiction ruimtefilms Star Wars en Star Trek. Persoonlijk kon het me nooit heel erg boeien. Sterker nog: ik heb nog nooit ook maar één rolprent uit die series gezien. Tot afgelopen vrijdag.
Rare wezens
Star Trek is namelijk aan een nieuw leven begonnen. Mijn reisgenoot vertelde fanatiek over de achtergronden van het verhaal, welke volkeren en rare wezens er rond lopen, wie bij wie hoort. Gevaarlijk dicht dus bij een officiële Trekkie, zoals fans van het genre schijnen te heten.
Zal allemaal wel, maar deze nieuwkomer in de bomvolle zaal wilde de film gewoon vers beoordelen. Verhaal? Best aardig, iets over verschillende volkeren en een vredelievende alliantie. Verbroedering, verdraagzaamheid, het zijn onderwerpen die voorbij komen.
Blockbuster
Alleen diepgang, daar ontbreekt het natuurlijk compleet aan. Star Trek volgt de wetten van de blockbuster. Een schurk die bevecht moeten worden. Twee hoofdrolspelers die aanvankelijk tegenpolen zijn, maar uiteindelijk wel tot elkaar groeien. Een verhaallijntje extra voor een love story. En dat allemaal uiterst vakkundig verpakt door J.J. Abrams, de man achter de Lost-serie en Cloverfield.
Niks bijzonders dus, behalve dat alle kostuums er zo schattig en jaren zestig uit zien dat het een onweerstaanbare cultstatus krijgt. Vooral dát maakt het kijken naar een Star Trek-film tenminste eenmalig de moeite waard.