Bij vlagen verbluffend, schreef Volkskrant-recensent Gijsbert Kamer over de tweede plaat van The Horrors. Geen woord van gelogen, blijkt na een stuk of zes luisterbeurten van Primary Colours.
Dat mag op zijn minst opmerkelijk worden genoemd. Want het eerste album was naar verluidt totaal niet verbluffend. En The Horrors draait op Primary Colours de klok terug naar het amodieuze geluid van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig.
Zanger Faris Rotter klinkt (MySpace) klinkt eentonig en depressief als Jim Morrison het ooit deed met The Doors. Sommige liedjes (Who can say, Primary Colours) hebben de donkere aantrekkingskracht van singles van Joy Division. Maar The Horrors klinkt vooral groots, met orkestrale composities die doen denken aan Interpol.
Het klinkt inktzwart, overstuurd, groots, ongetwijfeld mede dankzij producer Geoff Barrows. Het is soms ontoegankelijk. Het heeft lef. Het is soms acht minuten lang. En nog boeiend ook. Verslavend. En dus gevaarlijk. Trek je zwartste kleren aan en zorg dat je ze gaat zien. Mét eyeliner!