Twee jaar geleden begonnen als festival voor Canadese muziek, is Le Guess Who inmiddels doorgegroeid naar een festival voor vernieuwende muziek. Nog steeds met een Canadees tintje, maar ook Purtugezen, Engelsen en andere nationaliteiten zijn welkom. De vraag is of die nieuwe positionering een goede keuze is.
De nadelen van de focus op Canada werden vorig jaar goed zichtbaar. De kwaliteit kon niet altijd gewaarborgd worden, al kun je dat nog afschuiven op het risico van een evenement voor vernieuwende muziek. Een ander probleem bleek dat veel artiesten in verschillende bands spelen. En als de ene groep op tour is, liggen alle andere bands tijdelijk op hun gat, zoals programmeur Johan Gijsen van Tivoli in een interview uitlegde.
Kwaliteit
Tot zover de nadelen, die in ieder geval op de vrijdagavond in De Helling inderdaad gecompenseerd leken te worden door de verlegde koers. Op de andere dagen en locaties zal het sowieso wel snor hebben gezeten met de kwaliteit, gezien namen als The Tragically Hip, Evan Dando, Patrick Watson en William Fitzsimmons.
In De Helling trapte Alexander Tucker af. Aanvankelijk op akoestische gitaar, maar van daaruit ontwikkelde hij laag voor laag en sample voor sample bezwerende klanktapijten. Zijn ijle stem gebruikte de Brit als instrument, en de akoestische gitaar bleek elektrisch te kunnen scheuren. Mooie drones waren het, een beetje deed het denken aan de Fransman Nosfell op Lowlands een paar jaar geleden.
Podiumuitstraling
Lightning Dust kwam dan weer wél uit Canada. Het duo speelde in 2007 al op de eerste editie van het festival. Inmiddels is het gezelschap live een kwartet, maar aan podiumuitstraling heeft Lightning Dust nog niets gewonnen. Amber Wells zingt nog steeds prachtig, maar de liedjes kabbelen te veel voort om echt te kunnen raken. Een probleem waar ze met haar andere band Black Mountain ook al mee kampt.
Nee, dan Six Organs of Admittance. Ook geen band die zich aan het couplet-refrein-couplet-stramien houdt. Maar het zoveelste project van Ben Chasny wist wel spanning op te bouwen met de gelaagde freakfolknoise. Bezwerend, met de prachtige melancholieke stem van de Californiër als misschien wel grootste kwaliteit.
Eigen gezicht?
Zulke bands wil je zien op een festival als Le Guess Who, ongeacht inderdaad hun nationaliteit. Het gaat alleen wel ten koste van het eigen gezicht van het festival. Want waarin verschilt Le Guess Who nu van de andere festivals? Het is kleiner en minder mainstream dan Crossing Border, maar lijkt weer wel op The Music In My Head. Benieuwd hoe het festival zich volgend jaar afficheert, en dan hopelijk ook een vaste vorm en identiteit vindt voor meerdere jaren.
(foto: Marijn Scholtus)