Even terugspoelen naar december 2006. Zelfde band, zelfde plek, onvergelijkbare uitstraling. Er kon amper een lachje af bij frontman Brian Molko, het oogde plichtmatig en er was niet eens een vonk die kon overslaan naar het publiek. Alsof ze zelf ook niet geloofden in het matige materiaal van Meds.
Hoe anders was het donderdag in Ahoy, Rotterdam. Je zag Molko en kompanen regelmatig lachen naar elkaar. Alsof ze elkaar wilden vertellen: zo is het goed, zo klopt het, deze grote sporthallen zijn onze habitat geworden.
Identiteitscrisis
Daarvoor was dus wel een kanjer van een identiteitscrisis nodig. Drummer Steve Hewitt, onderdeel van Placebo sinds de doorbraak in 1996, moest plaats maken voor de veel jongere Steve Forrest. Het gaf het trio meer schwung, meer rockpower vooral. Ook de keuze om de nieuwe plaat Battle for the Sun niet in Londen, zoals gewoon, maar in Canada op te nemen met producer Dave Bottrill (Tool) was een goede. Het nieuwe album straalt weer vitaliteit uit, en is gevuld met goede songs.
Dat nieuwe elan kreeg vorm in een compromisloze set, waarin elf van de vijftien nummers van de nieuwe plaat waren. Halverwege zorgde Every You Every Me voor een golfje van herkenning bij de oudere fans, een alternatieve versie van Meds en Song to Say Goodbye voor het tussentijdse slotakkoord.
Wie de laatste plaat niet kende had dus weinig te zoeken in Ahoy. Ook de handtasnichtjes die aan het begin van Placebo’s carrière aangetrokken werden door de androgyne Molko en de homoseksuele bassist Stefan Olsdal waren nergens te bekennen. Want Placebo anno 2009 is knetterhard en donker.
Nooit megapopulair
Dat compromisloze, en het feit dat de band van nature een wat afstandelijke podiumuitstraling heeft, zorgden er voor dat het trio nooit megapopulair werd in Nederland. Ahoy liep ook deze keer amper driekwart vol. Maar de thuisblijvers kregen deze keer dus geen gelijk: Placebo knalde en schuurde, Molko oogde gemotiveerd en relaxed tegelijk en de nieuwe nummers doorstonden de live-test op twee uitzonderingen na met glans.
In de toegiften serveerde het gezelschap met Infrared en Taste In Men nog wat singles. Maar geen Nancy Boy of Pure Morning en toch boeiend van begin tot eind: het is het bewijs voor het herwonnen zelfvertrouwen en spelplezier van een band die in deze vorm over drie jaar gerust nog eens terug mag komen.
Setlist:
For What It’s Worth
Ashtray Heart
Battle For The Sun
Speak In Tongues
Follow The Cops Back Home
Every You Every Me
Special Needs
Breathe Underwater
Happy You’re Gone
Julien
The Never-Ending Why
Blind
Devil In The Details
Meds
Song To Say Goodbye
Bright Lights
Special K
The Bitter End
Trigger Happy
Infra-red
Taste In Men
Source: setlist.fm