Ooit was hij een arrogante prima donna en vooral afstandelijk voorman van het galmrockende en tegendraadse Suede. Tegenwoordig is Brett Anderson solo een ontspannen, vriendelijke en beleefde zanger met zijn eigen band. En zou je willen dat hij weer eens wat ondeugender en bitsiger werd.
In Tivoli De Helling schotelde de Brit de vrijwel uitverkochte zaal anderhalf uur lang materiaal voor van zijn drie soloplaten, uitgebracht in de laatste drie jaar. Het zijn overwegend langzame, zoetige composities. En hoewel zoet best lekker is, schaadt de overdaad.
Eenvormig
Wat vooral tegen begon te staan, waren de eenvormigheid in de composities en in het stemgebruik. Sowieso zijn sommigen allergisch voor de galmende, hoge stem van Anderson. Maar om die zonder al te veel variatie geserveerd te worden, is nou eenmaal niet echt spannend. Bovendien leek er soms wat sleet te zitten op de uithalen, en waren de heupen aanmerkelijk minder soepel dan vroeger.
Het droeg allemaal bij aan het ‘vroegger was het beter’-gevoel. Terwijl een aantal van zijn songs absoluut betoverend mooi zijn. Maar lang niet allemaal. En op zo’n moment zou een tempowisseling wonderen doen. Of een liedje van zijn oude band, waar hij toch ook tekstschrijver was.
Zelfde trucje
Bij die groep was het sterke punt dat de tragere songs teggenwicht kregen door steviger singles. Het dwong de voorman ook anders te zingen: sneller en korter, in plaats van de lange uithalen. Nu is er niemand meer die hem afremt of aanspoort. Daardoor werd zijn optreden in Tivoli vooral een herhalingsoefening van steeds weer hetzelfde trucje, in hetzelfde tempo. Boeiend en spannend is in elk geval anders. Misschien na Blur ook Suede maar weer eens bij elkaar roepen?