Het Britse koningshuis blijft een dankbaar thema voor cineasten. Stephen Frears maakte in 2006 in The Queen een prachtig, fictief portret van de Britse koningin ten tijde van de dood van Prinses Diana. Nu wint regisseur Tom Hooper de ene na de andere prijs met The King’s Speech.
Die film vertelt het waargebeurde verhaal van koning George VI. Die moest zijn broer Edward al snel opvolgen, omdat die een relatie had met een gescheiden vrouw. In het Engeland van de jaren dertig van de vorige eeuw waren dat twee niet te verenigen grootheden.
Nazi’s
Die Edward is overigens nog gouden materiaal voor een andere film, want na zijn aftreden reisde hij onder andere door Duitsland om koffie te drinken met Hitler. The King’s Speech concentreert zich echter op George VI, wiens dubieuze opvattingen over de nazi’s overigens niet aan de orde komen.
Nee, het draait allemaal om het pijnlijke gestotter van de beste man. Op een moment dat hij het volk moet motiveren als vader des vaderlands, dreigt hij te stikken in zijn woorden. Dus gaat hij op zoek naar een goede therapeut. Uiteindelijk komt hij bij de extraverte Lionel Logue, waarmee de basis is gelegd voor een vlot uitgewerkt drama, een stukje psychoanalayse waarvan de uitkomst voorspelbaar is. Het is vakkundige cinema die nooit te zwaar wordt, omdat regisseur Tom Hooper afgemeten doses Britse humor serveert en de koninklijke familie portretteert als een verzameling redelijk gewone mensen.
Acteerprestaties
The King’s Speech ontbeert daardoor het bijtende van The Queen (2006). Maar wat de nieuwe rolprent boven de middelmaat uit tilt, zijn de acteerprestaties. Helena Bonham Carter is de charmant vileine vrouw van de koning, Guy Pearce speelt diens oudere broer Edward. Die moest vanwege een relatie met een gescheiden vrouw afstand doen van de troon. En Michael Gambon speelt een geweldige scène als de dementerende, stervende koning George V.
Maar het is Firth die de meeste credits verdient. Stotteraars worden vaak bespot in films. De acteur wilde dat per sé voorkomen. Dat is gelukt: de speeches waarin de koning bijna stikt in zijn gebrek aan woorden, zijn benauwend om te zien.