Type and press Enter.

Biutiful maakt Barcelona hallucinant en beklemmend

Niemand kan zo mooi zwijgen als Javier Bardem. Zijn trouwe hondenogen vertellen in Biutiful eigenlijk al het verhaal. Het verhaal van een huisvader die stervende is, en alles wil doen om de toekomst van zijn twee jonge kinderen te vergemakkelijken.

De rol van Uxbal leverde Bardem een Oscarnominatie op voor Beste Acteur, hoogst zeldzaam voor een niet-Engelstalige film. Op het Filmfestival Rotterdam eindigde de rolprent op de tweede plek bij de publieksprijs.

Sjacheraar
Het valt niet mee om niét van Biutiful te houden. Langzaam wint Uxbal iedereen voor zich. De intenties van de straatsjacheraar uit Barcelona zijn goed. Maar waar hij komt, volgt het ongeluk al snel. Of het nu de Ethiopische straathandelaren zijn die hij bevoorraad met nep-merktasjes, of de Chinese illegalen die hij als bouwvakker aan het werk brengt.
‘Je misbruikt de illegalen voor je eigen gewin’, bijt iemand hem toe. ‘Ik bezorg ze werk’, verklaart Uxbal zijn goede bedoelingen. Het geeft de film zijn sociale thema, want immigratie en illegaliteit zijn twee hedendaagse problemen die je niet zonder nuance mag schetsen.

Barcelona
Regisseur Alejandro Gonzalez Inarritu schetst de grijstinten juist met veel finesse. Barcelona oogt vaak rauw en chaotisch. Een urban jungle waar Uxbal de weg weet.
De regisseur voelt zich in zulke stedelijke omgevingen thuis. Dat bewees hij eerder al in grotestadsportret Amores Perros. Dat was net als zijn andere bekende films 21 Grams en Babel een mozaïekfilm, bestaande uit meerdere verhaallijnen.

Hallucinant
Biutiful is dat niet. Zonder zijn vaste scenarist dient Inarritu een lineair verhaal op, waarin het hart van de benauwende grote stad stevig klopt. Vooral een scene in een disco, begeleid door de pompende muziek van Underworld, is hallucinant. ‘Ik heb kanker en ga dood’, vertelt Uxbal daar tegen een vrouw die hem probeert te versieren, en barst in lachen uit. Op weg naar zijn eigen ondergang.