The Artist straalt liefde voor film maken uit

Wie droomt er nou nooit weg naar zijn kindertijd? Als je de foto’s ziet en, in mijn geval, de 8mm-filmpjes, verbaas je je over hoe eenvoudig het leven destijds leek. Overzichtelijk, langzaam, mensen hadden nog oprecht contact met haar.

Overzichtelijk was het inderdaad, later kom je er achter dat al die vriendelijkheid een dun masker van menselijke beschaving is. Maar het verlangen naar eenvoud welt weer op als je kijkt naar The Artist. Die weemoed was ook een van de redenen voor regisseur Michel Hazanavicius om de film te maken.

Authentiek
Hij liep al jaren rond met het idee voor een ode aan de stille film. Het duurde een tijdje voordat hij een producer vond, maar die gaf hem dan ook echt de vrije hand: net als destijds schoot de regisseur op 22 frames per seconde (in plaats van het nu gebruikelijke 24 of meer), en in een afwijkend beeldformaat. Alles om zo authentiek mogelijk te zijn.
Het verhaal zelf heeft niet veel om het lijf. Jean Dujardin speelt de acteur George Valentin, die eind jaren 20 succes heeft met stille films. Maar de rolprenten mét geluid zijn in opkomst, een omslag die hij niet kan of wíl maken. Gelukkig voor hem houdt de up-and-coming ster van de gesproken film, Peppy Miller (gespeeld door Bérénice Bejo), net op de rails.

Uggy de hond
Zulke zoetsappige verhalen komen zelden door de selectie voor The Oscars. Maar wat The Artist natuurlijk bijzonder maakt, is de liefde waarmee hij gemaakt is. Uit elk detail spreekt warmte voor de glorieperiode van de stille film. Elk gebaar is een knipoog. En de échte ster is natuurlijk Uggy, de hond die voor zijn rol de Palm Dog (in plaats van Palm d’Or…) kreeg.