Type and press Enter.

Play is treffende schets multiculti samenleving

De camera beweegt amper in Play. Heel af en toe zwenkt hij van het groepje donkere jongeren, de jagers, naar de drie blanke kids die opgejaagd worden. Met zo’n simpele beweging van de camera maakt regisseur Ruben Ostlund de verhoudingen duidelijk in zijn veelbekroonde Zweedse drama.

Hij doet dat met minimale middelen. Zo ongeveer zonder soundtrack, en met een grotendeels lineair verhaal. Dat begint in het winkelcentrum in Gothenburg, waar het groepje allochtonen met een smoesje probeert om de blanken van een iPhone te beroven.

Spelen met verwachtingen
Play is gebaseerd op echte gebeurtenissen, op een jeugdbende die de Zweedse havenstad onveilig maakte met berovingen. De cliché’s liggen voor het oprapen natuurlijk, en de regisseur speelt op die manier handig met de verwachtingen van het publiek.
Maar de film draait niet om eventuele plotwendingen. Het draait om de subtiele manier waarop kinderen en volwassen te manipuleren zijn. Het draait om de subtiele signalen die verraden hoe de machtsverhoudingen zijn, en hoe die in de multiculturele samenleving soms kunnen kantelen.

Universeel
De verwikkelingen in Play zijn feitelijk een miniatuurschets van onze huidige West-Europese samenleving. Want voor Gothenburg kun je ook Antwerpen, Rotterdam of Barcelona invullen. En dat universele geeft het eenvoudige Play een extra laag.