Type and press Enter.

Muse – Absolution

Bombastischer dan de wonderschone tweede plaat Origin of Symmetry zou Muse niet meer worden, beloofde zanger Matthew Bellamy. Om vervolgens doodleuk album nummer drie te beginnen met Apocalypse Please. Waarin bijbelse referenties, pianoklanken en scheurende gitaren als nooit tevoren op elkaar botsen.
U begrijpt: ook Absolution is een ambitieus werkje geworden. Niet alleen door de teksten vol referenties aan religie, het eind van de wereld en de verloren liefde van Bellamy. Vooral muzikaal blinkt Muse als vanouds uit in zijn handelsmerk, bombasme. In de up-tempo nummers zit het geluid weer dichtgeplamuurd door de combinatie van zware gitaarriffs en het klassieke pianospel van de voorman. Voeg daarbij de machtig mooie, maar soms irriterende falset van Bellamy en ook nu weer vliegt de band af en toe echt over-the-top.
Gelukkig bouwt het trio op deze derde plaat meer rust in, waardoor Absolution geen moment echt verstikkend wordt. Daarvoor zorgen ook puntige, sonische rocknummers als Stockholm Syndrome en Hysteria. Daarmee consolideert Muse zijn unieke positie binnen de muziekwereld, maar voor uitbreiding van het koninkrijk boekt de band nou weer net te weinig progressie.