Aan Placebo kleeft in Nederland nog steeds het imago van een aanstellerig bandje met een androgyne zanger en dito aanhang in de gay scene. Inmiddels is dat radicaal veranderd: zanger Brian Molko maakt nu op het podium een tedere, sympathieke (!) indruk, zijn band zet een zweterige rockshow neer waar ze moeiteloos zalen van het formaat Ahoy mee vult in Europa.
De dvd Soulmates Never Die rekent definitief af met alle vooroordelen en legt de status als megagroep definitief vast. In anderhalf uur biedt het trio, live aangevuld met twee extra muzikanten, een staalkaart van de vier platen omspannende carri?re. Waaruit nogmaals blijkt dat de band de laatste jaren minder spannende liedjes is gaan schrijven (de doorbraakhit Nancy Boy schittert door afwezigheid). In plaats daarvan wordt een iets minder enerverende botsing van elektronica en rock geserveerd. En ook blinkt Placebo nog steeds niet uit in een enorme interactie met het publiek in Parijs.
Desondanks maakt de dvd wel duidelijk dat Placebo live enorm is gegroeid: de band klinkt hechter, rockt harder, heeft geen zwakke momenten meer in de set en vooral de visuals op het achtergrondscherm zijn een aanvulling. Films over voyeurisme en seksuele perversiteiten maken duidelijk waar de teksten van Molko vaak over gaan. Mooie toegift is de Pixies-cover ‘Where is my mind’. En wie na de rockumentary (met beelden achter de schermen) nog volhoudt dat de groep een arrogante nichtenbende is, moet wel een verstokte Placebohater zijn.