Type and press Enter.

Top-10 films

De eindejaarslijstjes, ach ja. Normaal gesproken maak ik er drie, maar omdat ik voor BN/DeStem geen recensies meer doe heb ik te weinig cd’s geluisterd om echt een goed oordeel te kunnen geven. Qua concerten heb ik een stuk meer recht van spreken, maar laten we het erop houden dat de Red Hot Chili Peppers (in Dortmund), Pearl Jam (in Antwerpen) en The Killers (eervolle vermelding in Brussel) erg goed waren. Plus nog wat festivaloptredens, maar daarvoor kijk je maar naar de recensie van Lowlands.
Nee, ik focus me dit jaar vooral op de films, want die zijn weer in groten getale aan mijn (deskundige?) oog voorbij getrokken. Al heb ik nog een hele wenslijst die ik moet bekijken. De top-10:
10. The Departed: Martin Scorsese wil het geen remake maken, maar het plot lijkt wel heel erg op het origineel uit Hong Kong. Niks mis mee, want dat was een meeslepende en intelligente actiethriller. In de Scorsese-versie is meer tijd voor uitdieping van karakters, waardoor Leonardo DiCaprio en Jack Nicholson ouderwets kunnen schitteren. De prestaties van Matt Damon steken daar wat schril bij af, en ook het einde mist de extreme gelaagdheid van het origineel.
9. United 93: wie deze semi-documentaire heeft gezien van de vlucht die op 11 september in het Witte Huis had moeten eindigen, gaat met klamme handen uit de cinema naar huis. In tegenstelling tot World Trade Center, waar zelfs een ingehouden Oliver Stone toch te ver gaat in zijn patriottisme, is United 93 een akelig realistisch verslag van de paniek die zich over Amerika ontvouwde, en speciaal in dit gekaapte toestel. Al is het einde onontkoombaar en overbekend, je blijft hopen dat het w?l goed af loopt.
8. Me and you and everyone you know: een ode aan al die mooie, kleine filmpjes die met een miniem budget gemaakt worden. In Me and you… grijpt iedereen net naast het grote geluk. Behalve de kijker, die aan het einde met een glimlach de zaal verlaat.
7. Borat: tja, komedies halen zelden de eindejaarslijstjes. Maar Borat zet zichzelf en de Amerikaanse (of eigenlijk elke westerse) samenleving zo genadeloos te kakken, dat een anderhalf uur durende onbedaarlijke lach onontkombaar is. Sacha Baron Cohen slaagt daarom nu wel, waar hij eerder met zijn personage van Ali G. niet slaagde. Hilarisch. En werkte Pamela Anderson nu wel of niet vrijwillig mee?

6. Merchant of venice: Shapespeare is altijd lastig te verfilmen. De dialogen hebben nogal de neiging om vlotte cinematografie in de weg te zitten. Maar in The Merchant of Venice vallen de teksten ook qua omvang precies op hun plaats. En Al Pacino tilt zoals alleen hij dat kan de film naar een hoger niveau.
5. An inconvenient truth: eigenlijk is het geen cinematografisch hoogstandje. Eigenlijk is het slechts de verfilming van een lezing van Al Gore, de zelfbenoemde voormalige toekomstige president van Amerika. Maar die blijkt een stuk minder verkrampt dan in zijn verkiezingscampagne. En in tegenstelling tot Michael Moore beperkt Gore zich w?l tot de sterkste argumenten. Daarmee zette hij het broeikaseffect weer op de politieke agenda, en alleen dat al is een vermelding in deze lijst waard.
4. Babel: het mengen van verschillende verhaallijnen is de laatste jaren nogal populair. In Babel pakt de vervlechting van Los Angeles, Seoul en Marokko behoorlijk goed uit. De uitbundigheid zit hem in het scenario, niet in de film. Want de gecontracteerde sterren spelen mooi en ingetogen en laten daardoor Babel niet explodere in geweld of grootse emoties.
3. Syriana: dat George Clooney het hart op de goede plaats heeft, weten we al langer. Als regisseur van Good night and good luck maakte hij kennelijk al indruk (ik moet hem nog zien). In Syriana is hij met baard en twintig kilo exra vrijwel onherkenbaar. Voordat de politiek geladen plot zich ontvouwt ben je een uur verder, maar wat voel je je na afloop machteloos.
2. Capote: In Cold Blood is nog steeds een klassier in de literatuur. Het is feitelijk het begin van faction, de vermenging van facts en tiction. Truman Capote schreef het relaas over de viervoudige moord op een boerenfamilie in het midden van nergens in de jaren zestig. De film Capote handelt over die periode. Laat langzaam zien wat op die donkere avond gebeurde in het dorpje. En schetst een portret van Capote zelf, arrogant, nichterig, aanstellerig, briljant en kwetsbaar tegelijk.
1. Volver: Almodovar, de meester van de grootse emoties, zet weer een indrukwekkend meesterwerk neer. Niet alleen de borsten van Penelope Cruz, maar ook haar acteerwerk zijn betoverend. En voor de rest, ach, ga hem zelf zien. Net als die andere negen.