Henk Koorn, dat was toch die geboren loser die met zijn band Hallo Venray dromerige liefdesliedjes maakte? Die op Pinkpop in een jurk optrad? En anders in hotpants, met een gedateerde bril en andere relikwieën uit de jaren zeventig?
Het was zaterdag dus even schrikken in DB Studio in Utrecht toen het trio er in een kwartier een stuk of zeven nummers doorheen ragde. Met de nadruk op raggen, want volumeniveau en tempo lagen behoorlijk hoog. Maar de liedjes, mijnheer Koorn, leken bij een eerste beluistering vergeten. Later in de set kwamen wat andere, tragere nummers van de binnenkort te verschijnen nieuwe plaat voorbij. Daardoor kwam er meer balans in het optreden. Maar echt sprankelen wilden die nieuwe nummers zelden.
In de beginperiode beschikte Hallo Venray over de juiste mix van popliedjes (hun culthitje Slow Change), gitaarerupties (Gasoline, dat ook in Utrecht voorbij kwam) en breekbare liedjes (Sun in her eyes). Een jaar of vijf geleden leverden de Hagenaren met I’m Not A Senseless Person een heel ingetogen, consistente plaat af.
Aan die consistentie ontbrak het nou net zaterdag bij de veteranen. Er zat nog steeds genoeg vuur in, maar het ‘net niet’-gevoel blijft toch een beetje aan Hallo Venray en Henk Koorn hangen. Leuke band, Koorn is een sympathieke podiumpersoonlijkheid. Maar in twintig jaar net niet door kunnen stoten in het clubcircuit zegt eigenlijk alles.
2 comments
Het feit dat deze recensie-schrijver niet eens weet hoe de liedjes heten, want `Sun In Her Eyes”, moet nog geschreven worden, zegt genoeg over hoe serieus we deze recensie werkelijk moeten nemen. Niet dus!
Mee eens. Het feit dat Hallo Venray al 20 jaar lang, een aantal optredens per jaar, een zaal vol kippenvel weet te veroorzaken zegt volgens mij -bijna- alles. Voor wie het horen wil, uiteraard.