Type and press Enter.

Film Brideshead Revisited ontspoord vanaf het begin

Eigenlijk is er maar één emotie, verzucht Charles Ryder aan het begin van Brideshead Revisited, die echt origineel van hem is. Schuldgevoel. De rest zijn geleende sentimenten van de Britse upperclass, vertelt de schilder in voice-over, terwijl hij in legeruniform het decor van de Tweede Wereldoorlog betreedt.

Je vermoedt een op handen zijnd oorlogsdrama, of een klassenstrijd. Maar van dat laatste is nooit echt sprake: als Charles op de universiteit de puissant rijke Sebastian ontmoet, benadrukt hij juist niet bij diens groep verwende vriendjes te willen horen. En wanneer Sebastian hem meeneemt naar het landgoed Brideshead, is Charles wel onder de indruk van het gebouw maar doet hij weinig moeite om bij de aristocratie te willen horen.

Een oorlogsdrama wordt de film van regisseur Julian Jarrold evenmin: pas in de laatste scène keert de kijker terug naar het slagveld. De vraag is wat Brideshead Revisited wel is. In de jaren tachtig was het een Britse tv-serie, net als de film gebaseerd op het klassieke boek van Evelyn Waugh. Je krijgt de indruk dat Jarrold werkelijk alle verhaallijnen in zijn rolprent heeft willen proppen en dat is funest voor het scenario.

Feitelijk doet Brideshead Revisited erg denken aan Atonement, ook gesitueerd rond de Tweede Wereldoorlog en gebaseerd op een klassiek boek, in dit geval van Ian McEwan. Maar daar werd gekozen voor het liefdesverhaal als centraal thema. Hier komen ook kwetsbare ouder-kind-relaties aan de orde (Emma Thompson is ijzersterk als de vileine Lady Marchmain), en religieuze conflicten, en homoseksualiteit, en met een beetje goede wil is Brideshead Revisited ook nog te bestempelen als kostuumdrama.

Er zijn zoveel thema’s, waardoor er geen enkele volledig uitgediept en geloofwaardig wordt. Hetzelfde geldt voor de meeste personages, die vlak en wat karikaturaal blijven. Lang heb je nog de hoop dat het goed komt, dat alle op zich onderhoudende verwikkelingen leiden naar een diepzinnige ontknoping. Maar onder de oppervlakkigheid blijken slechts pretenties, geen inhoud schuil te gaan: na ruim twee uur probeert Jarrold wanhopig alle losse eindjes aan elkaar te ontknopen, om tot de ontdekking te komen dat de trein niet meer kan ontsporen omdat hij nooit op de rails heeft gestaan.