Geen sinecure, uit het enorme aanbod van films een selectie maken. Als rolprenten als Das Weisse Band en 12 buiten de top-10 vallen, weet je wel hoe hoog het niveau is.
10 Up: alleen al de scene waarin in anderhalve minuut het huwelijk van hoofdrolspeler Carl Fredricksen en zijn geliefde wordt geschetst, is een bezoek aan de bioscoop waard. Wederom toonde Pixar aan op eenzaam hoog niveau te staan.
9 Eldorado (Bouli Lanners): België heeft steeds meer sterke cineasten. Bouli Lanners debuteerde in 2009 met Eldorado, een wonderlijke roadmovie over de ontmoeting tussen de regisseur/hoofdrolspeler en een dief.
8 Wrestler: jarenlang was Mickey Rourke het buitenbeentje van Hollywood. Met Wrestler stapte hij terug in de spotlights. Zijn vertolking van Randy ‘The Ram’ Robinson, een profworstelaar op zijn retour, had beloond moeten worden met een Oscar.
7 Gomorra: maffiafilms lijken steeds dichter bij de bron te komen. De daden van de Italiaanse gangsters worden met steeds minder heroïek omgeven, het alomtegenwoordige geweld steeds minder verhuld. Aan Gomorra lag zelfs een documentair boek ten grondslag van Roberto Saviano over de maffia in Napels. Regisseur Matteo Garrone slaagde er vervolgens moeiteloos in om de verwevenheid van de onderwereld met de bovenwereld in de achterstandswijken van Napels zonder opsmuk vast te leggen op het witte doek in een indrukwekkende mozaïekfilm.
6 Entre les murs: het kan niet anders of je verlaat Entre Les Murs met een tweeslachtig gevoel. Haat en liefde. In dit geval voor het vak van leraar op een middelbare school. Die leraar heeft namelijk weer een haat-liefde-verhouding met zijn leerlingen. Zijn bedoelingen zijn nobel, maar stranden soms op pure onwil en desinteresse en misschien ook een beetje de multiculturele samenleving. Dat zijn de momenten waarop je geen docent zou willen zijn. Maar aan het eind van het schooljaar blijkt iedereen toch een beetje naar elkaar toe gegroeid te zijn, misschien wel zonder het te beseffen, en lijkt het vak ineens leuk. Het verbaast niet dat het prachtige Entre Les Murs is gebaseerd op het non-fictieboek van Francois Begaudeau, die zelf de hoofdrol speelt.
5 Avatar (James Cameron): laat je onderdompelen in de driedimensionale droomwereld van James Cameron. De Titanic-regisseur werkte zeven jaar aan een visueel en technologisch wondertje, even baanbrekend als destijds de special effects in Star Wars en Lord of the Rings.
4 Antichrist (Lars von Trier): met zwart-witte beelden van een copulerend stel begint Antichrist, de nietsontziende film van de Deense meester Lars von Trier over depressiviteit. Of over rouwverwerking. Of over het slechte karakter van vrouwen. Vanuit welke hoek je Antichrist ook bekijkt, het zijn sowieso twee beklemmende uren in de bioscoop die de randen van de weerzin opzoeken bij kijkers.
3 Milk: het duurde een tijdje voordat Sean Penn zich had onttrokken aan het stigma van ‘ex-man van Madonna’. Inmiddels is hij een van de toonaangevende Amerikaanse acteurs en regisseurs. Aan het einde van Milk, een film over Harvey Milk die als eerste homoseksueel in een stadsbestuur werd gekozen, worden authentieke beelden getoond van de politicus. Dan pas zie je hoe griezelig goed Penn er in is geslaagd om in de twee uur daarvoor Harvey Milk te wórden. Zonder effectbejag leidt hij de kijker naar de onontkoombare ontknoping van de op wae feiten gebaseerde film.
2 Revolutionary Road: verbazingwekkend dat deze film zo weinig stof heeft doen opwaaien. Twee topacteurs stuwen elkaar tot grote hoogten in dit klassieke verhaal over een jong stel in een typische Amerikaanse suburb, die kampen met de teleurstellingen van het leven en met de sociale druk in de hypocriete middenklasse. Revolutionary Road is wars van spektakel en desondanks weet Kate Winslet elke gevoelige snaar te raken.
1 Inglourious Basterds: het zijn inmiddels bekende ingrediënten van Tarantino-films: expliciet en vaak overdadig geweld, ironische dialogen en tal van verwijzingen naar andere rolprenten. Je kunt beweren dat het een truukje is dat de Amerikaan steeds herhaalt. Maar in Inglourious Basterds is het truukje dan wel weer erg effectief en onderhoudend. Bovendien: wie door de dialogen heen prikt, kan in het verhaal over een Joodse wraakoefening op Duitsers in de Tweede Wereldoorlog ook nog een intrigerend thema zien.
