Type and press Enter.

Pumpkins bij de tijd, of niet?

Today, Disarm, Bullet with butterfly wings: het zijn grungeklassiekers die zich in de jaren negentig in de harten nestelden van vele Smashing Pumpkins-fans. Ze kwamen gisteravond allemaal voorbij, in Brussel, tijdens de derde show van de comeback-tour. Want ze zijn terug. Maar ook weer niet helemaal.In 2000 was het gedaan met de band rond Billy Corgan. Gitarist James Iha wilde niet meer verder en de bandleider vond dat het zonder zijn vaste partner in crime niet verder kon. Samen met drummer Jimmy Chamberlin startte hij de groep Zwan, die na een niet onaardige plaat uit elkaar spatte. Om vervolgens het solopad te kiezen. Helaas, want het leverde een beroerd album op en een legendarisch slechte show in Paradiso.
Met een paginagrote advertentie in de Chicago Tribune kondigde Corgan vervolgens aan zijn grote liefde, de Pumpkins, nieuw leven in te blazen. Een belofte die hij slechts gedeeltelijk na kwam: op het podium was gisteren geen plaats meer voor D’Arcy Wretzky en Melissa Auf der Maur, bassisten van het eerste respectievelijk tweede uur. En ook Iha ontbrak.
Met name dat laatste lijkt zich te wreken, omdat de enorme spanning tussen de twee gitaargoden uit de band zorgde voor het unieke, gruizige geluid. Het contrast in kwaliteit tussen het oude materiaal en de nieuwe songs, vanaf 07/07/07 te beluisteren op het nieuwe album Zeitgeist, was dan ook behoorlijk groot. Weinig pakkende hooks of originele riffs, iets te veel stereotype hardrock. De eerste indruk kan bedriegen, maar Zeitgeist lijkt niet de nieuwe Siamese dream of Mellon Collie te zijn, om de twee bekendste platen uit het oeuvre te noemen.
Het nieuwe album lijkt dus vooral middelmatig te zijn en daarmee valt natuurlijk wel de urgentste reden voor een comeback weg. Opener The United States, een tien minuten durend epos voortgestuwd door de meesterlijke Chamberlin, was nog zeer te pruimen. Single Tarantula ook, net als enkele mid-tempo-stukken. Maar zo venijnig als Trent Reznor en zijn Nine Inch Nails klinken op Year Zero werd het nergens. Een donderende uitvoering van Bullet with butterfly wings uit 1994 maakte meteen het verschil duidelijk tussen oud en nieuw.
Het mooist was nog het akoestische middendeel van vijf nummers, waar Corgan bewees nog steeds hele mooie, simpele liedjes te kunnen schrijven ?n zingen. En ook het feit dat ze drie uur lang speelden voor de trouwe fans geeft aan dat het ambitieniveau gelukkig nog steeds heel hoog is. Nu nog de prestaties op plaat…