Elke avontuurlijke reis heeft ijkpunten nodig. Graadmeters om te bekijken waar de reiziger aanbeland is en of de verwachtingen beantwoord worden. Lowlands is daarop geen uitzondering, zo bleek afgelopen weekend: de editie 2009 had te weinig kwalitatief soortelijk gewicht.
Uiteraard is Lowlands geen Pinkpop of Rock Werchter, festivals die teren op de grote namen die ze vastleggen. Lowlands teert op de sfeer. Daarom was het evenement in recordtijd uitverkocht.
Maar er is meer dan sfeer alleen nodig. Lowlands is een culturele ontdekkingsreis, waar je soms briljantjes ontdekt en je soms kunt genieten van grotere acts van hoge kwaliteit. Op beide terreinen scoorde Lowlands dit jaar onvoldoende. Zeker, het was een fijn weekend. Maar geen memorabele optredens van Nine Inch Nails, Nick Cave, Sigur Ros of Franz Ferdinand, om wat recente voorbeelden te noemen. Ook geen Placebo of Snow Patrol, die wel op Pukkelpop waren. Dat maakt het overzicht van hoogte- en dieptepunten iets korter dan normaal.
Uitblinkers
– Kyteman’s Hiphop Orkest: het Utrechtse fenomeen blies ook de Alpha omver. Muzikaal vakmanschap en zucht naar avontuur ontmoetten elkaar in een prachtig mengsel van stijlen. Internationale top
– Grace Jones: bionische vrouw met tijdloos uiterlijk en dito nummers. Waren er maar meer van zulke diva’s
Goed
– Patrick Watson: de Canadees is de meester van de miniatuurliedjes. Zijn paar maanden oude baby keek toe hoe sympathieke papa de Grolsch betoverde
– Whitest Boy Alive: de uptempo elektropopliedjes doen denken aan het steviger werk van Air. De vraag is wel of het materiaal de tand des tijds doorstaat, of het toch zomerse wegwerppop betrof
– Vampire Weekend: de band uit New York gaf een voorproefje van de nieuwe plaat. Afrikaanse ritmes en spaarzaam tokkelende slaggitaartjes blijven de belangrijkste ingredienten van dat typische vampierengeluid. Bijna klaar voor de grootste tent, die mannen!
Aardige ontdekkingen:
– Crystal Antlers: echt geweldige composities waren niet te ontdekken, maar wat een intensiteit toonden de jonge noiserockers
– La Roux: Britse flinterdunne elektropop, maar wel met de goede attitude en refreintjes
– Edward Sharpe: mix van folk en rock. Soms wat rommelig, maar soms ook van verbijsterende schoonheid
Tegenvallers:
– White Lies: Joy Division voor tieners. Veel grote gebaren en een enkele goede melodie, maar elke urgentie ontbrak
– Maximo Park: kennelijk ooit een fris bandje, maar op Lowlands zagen we vooral typische Engelse working class-liedjes die niet konden beklijven
– Them Crooked Vultures: de hype was niet gerechtvaardigd. Het is gewoon Queens of the Stone Age met de bassist van Led Zeppelin. Maar toch vooral zonder geweldige liedjes. Het is een terugkerend probleem van zanger Josh Homme, slechts bij vlagen kon boeien
Bijlage bevat de notitie en bijbehorende objecten