Type and press Enter.

Robert Enke en de schaduwkant van het voetbal

Je bent gelukkig getrouwd, verdient ongelooflijk veel geld met je hobby en je staat op het punt om met je land het wereldkampioenschap voetbal te spelen. Voor velen is het een jongensdroom. Des te onbegrijpelijker dat de Duitse doelman Robert Enke in 2009 zelfmoord pleegde.

Al zes jaar eerder kampte Enke met een zware depressie. Na zijn transfer van FC Barcelona, waar hij compleet genegeerd werd door Louis van Gaal, sloegen de twijfels bij hem toe. Alles werd zwart. Na één wedstrijd leverde het gevoelsmens zijn contract in. Maandenlang werkte hij in stilte aan herstel van zijn ziekte. Om vervolgens via een Spaanse tweededivisionist en Hannover 96 de weg terug omhoog te vinden.

Depressies
Journalist Ronald Reng was een vriend van hem. Samen zouden ze ooit zijn biografie schrijven, zei Enke tegen hem. Maar Reng moest het uiteindelijk in zijn eentje doen. Op basis van Enke’s dagboekaantekeningen en vele gesprekken met zijn vrouw Teresa, vrienden en collega’s.
Achteraf kun je misschien stellen dat Enke te lief was voor de voetballerij. Je kunt ook beweren dat de voetbalwereld dolgedraaid is. Dat de prestatiedruk te hoog is. Uiteraard had de doelman aanleg voor depressies, hij was er vatbaar voor. Maar het machismo en de prestatiedruk van de voetballerij maakten het voor hem onmogelijk om anoniem in therapie te gaan. Want dan zouden de coaches van het Duits elftal, die hem net bevorderd hadden tot eerste doelman, misschien wel denken dat hij niet stressbestendig was.

Schrijnend
Die constatering maakt het boek ‘Robert Enke-Een al te kort leven’ tot een schrijnende ervaring. Op het moment dat een depressie hem weer te pakken krijgt, in augustus 2009, ontstaat een niet te stoppen neerwaartse spiraal. Hij moet spelen met het Duits elftal, maar zit zo vol met antidepressiva en twijfels dat hij met een smoesje het trainingskamp verlaat. Een zogenaamde virusinfectie geeft Enke een paar weken speling. Maar de terugkeer in de Bundesliga is onvermijdelijk, hij kan de schijn niet eeuwig op houden. Een dag voor de wedstrijd tegen 1.FC Köln besluit hij zich op te laten nemen in een privé-kliniek. Een kwartier later is de stemming omgeslagen: hij speelt toch.
Het is een van de krankzinnige situaties waarin Enke zich manoeuvreert. De verzorger, die van zijn problemen weet, belooft om de keeper te steunen als hij een spierblessure zal voorwenden na de warming-up. Maar Enke loopt uiteindelijk als aanvoerder het veld op, 50 duizend mensen hebben niet in de gaten dat een zwaar zieke man vol antidepressiva op doel staat.

Misleiden
Zo misleidde hij in de laatste dagen ook zijn vrouw. En zijn zaakwaarnemer, die weken bij hem thuis sliep en hem begeleidde van en naar de trainingen, om hem van zelfmoord af te houden. Het mocht allemaal niet baten: op dinsdag 10 november om 18.17 uur stapte hij voor een passerende trein. Enkele dagen later namen 45 duizend fans, zijn teamcollega’s en de spelers van het Duitse nationale elftal afscheid van hem. Met Robert Enke stierf ook een stukje onschuld in het voetbal.

One comment

  1. De aandacht in het betaald voetbal verschuift in een sneltreinvaart naar economische prestaties.

    Je schetst het beeld van een zieke man, misschien dat de prestatiedruk hem het zetje in de rug heeft gegeven. Triest is het wel.

Comments are closed.