In eigen land wordt ze vaak vergeleken met Dido. Qua stemgeluid klopt dat misschien nog wel, maar qua oeuvre zou je daarmee Beth Orton ernstig tekort doen. Omdat ze stilistisch veel meer in huis heeft dan haar landgenote, die met twee goede refreintjes tien miljoen exemplaren van een verder middelmatig album verkocht. De muziekwereld kan inderdaad onrechtvaardig zijn.
Orton schijnt het niets uit te maken, ze blijft gewoon haar eigen ding doen. De singer-songwriter krijgt op haar derde plaat weer volop hulp van buitenaf. Zo speelt Ryan Adams mee op drie nummers en schreef hij ??n song, het sereen-akoestische This One’s Gonna Bruise, speciaal voor Orton. Die zingt een machtig mooi duet met Emmylou Harris. En het titelnummer werd mede geproduceerd door The Chemical Brothers, waar de Engelse vaste gastvocalist is.
Het zijn niet de minste namen. Maar opvallend genoeg zijn de door Orton en haar band geschreven songs nog het mooist, zoals het slepende Ted’s Waltz of het lui swingende Anywhere. Daybreaker is zo’n plaat die langzaam voort lijkt te kabbelen, maar ondertussen ongemerkt onder je huid kruipt en je meeneemt naar een mysterieuze wereld vol wonderschone melodieën. Erg smaakvol