Type and press Enter.

The Killers werken iets té hard

Met de werklust en ambitie van The Killers is in elk geval niets mis. Day & Age is alweer de derde plaat, na debuut Hot Fuzz (2004) en Sam’s Town van twee jaar terug. En ook dit album moet de wereldwijde doorbraak worden, liet zanger Brandon Flowers zelfbewust weten.

Werklust en ambitie zitten de realisatie van dat grote doel van de band uit Las Vegas vreemd genoeg echter in de weg. Al jaren probeert het kwartet om met naar stadionrock neigende pop U2 naar de kroon te steken. Maar was het niet Bono die met sarcasme ‘ambition bites the nails of success’ zong?

Klassieke platen
Hij deed het op Achtung Baby, samen met The Joshua Tree de plaat die de carrière van de Ieren definieerde. Zo had Coldplay hun Rush of blood to the Head en Red Hot Chili Peppers creëerden hun eigen portie Blood Sugar Sex Magik.
The Killers heeft twee goede, maar niet briljante albums op zijn naam staan. Een jaartje meer geduld en songschrijven en ze hadden wellicht al stadions kunnen vullen. De grootsheid en aanzetten tot nummers die zich in het collectieve geheugen van massa’s muziekliefhebbers kunnen nestelen, zijn er namelijk wel.

Onweerstaanbaar en middelmaat
Opener Losing Touch is melancholiek, single Human verovert als eighties pastiche de radio’s en Spaceman is onweerstaanbaar pakkend. Dat niveau wordt pas weer gehaald in Neon Tiger. De rest van Day & Age is voornamelijk gevuld met middelmaat, waar de dikke lagen keyboardpartijen, synthetische drums en geëxalteerde zang gaan irriteren. Te veel show, te veel Las Vegas, te weinig songs en soul.
Dus tenzij ze een wereldhit scoren, wat best kan met Human of Spaceman, laat de doorbraal minstens op zich wachten tot plaat numero vier.