Op mijn leeftijd zou je inderdaad beter moeten weten. Maar goed: geen zonnebrand en geen petje en vier uur wandelen in de zon betekent dat Basje flink verbrand raakte. Tel daarbij een jetlag op (tien uur vroeger, het is hier nog wintertijd) en het uitstekende voedsel hier (burgers en pizza) plus het drinken van authentiek leidingwater en je krijgt een idee waarom ik gisteren koortsklachten kreeg. Uitgerekend op de dag dat U2 de wereldtoernee aftrapte.
Vanochtend (na wederom een nachtje van slechts vijf uur slapen) naar de supermarkt geweest, sindsdien gaat het dankzij de aspirine al een heel stuk beter. Ben dus toch zoals gepland terug naar Los Angeles gereden. Prachtige weg, langs de kust. Maar in en rond LA is het onvoorstelbaar druk. Zelfs twaalfbaans snelwegen kunnen files niet voorkomen.
Ik zit nu in een of ander anoniem motelletje langs een snelweg in noord-Los Angeles. Straks vroeg naar bed, om verder te herstellen en eindelijk eens een normale nachtrust te pakken. Mits ik morgen weer fit ben, ga ik naar Six Flags Magic Mountain. Het is te hopen dat mijn maag alweer bestand is tegen al het geweld van sommige van de vreselijkste rollercoasters van de wereld.
De reis hiernaartoe was erg lang. De vlucht van Amsterdam naar Chicago verliep probleemloos, maar ik was amper weer op weg van Chicago naar Los Angeles of we kwamen in zware turbulentie terecht. Zelden een vliegtuig zo zien schudden. De aankomst in LA was wel onvergetelijk. Vooral toen ik met de huurauto weg reed op het vliegveld, en boven de stad een tiental vliegtuigen richting hun einddoel zag glijden.
San Diego was aangenaam. Rustige stad, vlakbij de Mexicaanse grens, waar best genoeg te doen is. Al was het hele circus rond de aftrap van de wereldtoernee van U2 ook voor de lokale bevolking wel bijzonder. Het concert zelf heb ik half rillend van de koorts kunnen volgen. Gelukkig krijg ik vrijdag een herkansing in Anaheim, bij de derde show van de tour. Wat ik van de show van gisteren vond, valt te lezen op de website of in de kranten.