Hoe vaak kan een band je blijven verbazen? Pas zag ik in Dublin U2 voor de 25e keer. Een absurd aantal, vinden sommigen. Maar fans weten: je moet de mindere shows zien om te weten welke de echt goede zijn.
Daar staat tegenover dat je ook niet te vaak moet gaan kijken. Op het hoogtepunt stoppen, dat is de kunst. Meestal ga je net te lang door. Daarom leek het een verstandig besluit van vrienden om na die avond in Dublin voorlopig niet meer te gaan. Beter zou het toch niet meer worden deze tour.
Ik dacht hetzelfde. Maar drie dagen later, op het laatste concert in Dublin, was het naar verluidt nog intenser en beter. Jammer, je kunt niet overal bij zijn, dacht ik. Maar als er nog 1 kans was op een speciale avond deze Europese tour, zou het waarschijnlijk de laatste avond in Amsterdam zijn. Omdat het naast Dublin de enige stad is waar de Ieren drie keer spelen, en er dus op het laatste concert net als in Dublin misschien wel weer ruimte voor improvisatie zou zijn.
Vorige week dus snel nog een kaartje gekocht toen die op het laatste moment beschikbaar kwamen. Plaatsen naast het podium, met beperkt zicht dus. Geen televisiescherm dus voor mij. Maar het maakte niet uit: de band en het publiek waren bereid om tot het uiterste te gaan. En dus werd het een avond die menigeen lang zal heugen, een concert dat de status van Amsterdam als klein-Dublin voor U2 nog maar eens bevestigde.
Het leek aanvankelijk toch een standaard-show te worden. Vertigo als aftrap, daarna I Will Follow en Electric Co. Maar al tijdens Elevation bleek Bono spraakzamer dan normaal en jutte hij het publiek aan tot een soort wave. Bij Beautiful Day haalde hij een vadsige, minimaal 120 kilo zware man uit het publiek. Die hem, en dat was zeker niet gepland, optilde en als een baby vasthield.
Who’s gonna ride your wild horses was de eerste, kleine verrassing. Speciaal als dankjewel voor Amsterdam, vertelde Bono. Het deed vermoeden dat het de eerste en laatste surprise van de avond was. Maar een half uur later klonken niet de vertrouwde tonen van Running to stand still na Bullet the blue sky. Het waren de akkoorden van Miss Sarajevo. Voor de eerste keer uitgevoerd tijdens het Pavarotti-concert, daarna nog slechts 1 keer, in Sarajevo. Deze uitvoering zal de hele wereld rond gaan. Vooral de uithalen van Bono in de opera-stukken waren hartverscheurend. Zijn stem werd gaandeweg de avond slechter, maar de intensiteit verleidde het publiek tot een ovatie halverwege de song.
De toegift verliep zoals gewoon, tot Bono de gitaar pakte. Tijd voor Original of the species, een van de hoogtepunten van How to dismantle an atomic bomb, maar slechts zelden live gespeeld. Deze keer was het een vlekkeloze uitvoering, de eerste, aldus Bono. Die de song opdroeg aan Herman Brood. Om de avond af te sluiten met 40 in plaats van het gebruikelijke Vertigo.
Het kon dus nog beter dan Dublin. Maar nu beloof ik plechtig: voorlopig geen U2 meer…