Type and press Enter.

Children of Men

Het is 2026 en Londen is grauw. Aan de rand van de metropool komen vervaarlijk donkere wolken uit de schoorstenen van de fabrieken. Op straat ontploft een bom. Op de televisie vertelt de nieuwslezer dat de jongste persoon ter wereld, een achttienjarige Argentijn, vermoord is.
Op het perron staan honderden zwaarbewapende militairen als de trein stopt. Ze dirigeren de passagiers, na controle van hun identiteit, in de goede richting. Een hysterische menigte beukt ondertussen tegen de hekken van het station. Nazi’s die joden bespotten? Nee, het zijn illegale vluchtelingen die gescheiden worden van de Engelsen, die in elk geval nog een beetje een normaal leven proberen te leiden.

Het is het trieste decor van Children of Men, de film van Alfonso Cuaron gebaseerd op het boek van P.D. James. De auteur en de regisseur delen een sombere blik op de wereld: om onbekende redenen zijn vrouwen onvruchtbaar geworden, de mensheid sterft langzaam uit. Engeland is verworden tot een fascistische staat, waar je je zonder pasjes niet kunt voortbewegen en de politie zonder te aarzelen mensen neerknalt. De autoriteiten zijn overal. Het is net 1984, het legendarische boek van Orson Welles waarin Big Brother de burger continu in de gaten houdt.
Het is science-fiction, in de film Children of Men verpakt in de vorm van een actiefilm. Maar net als destijds bij Aldous Huxley’s toekomstvoorspelling Brave New World gaat het vooral om de maatschappijkritiek. Cuaron (die voorheen Y tu mama tambien en Harry Potter and the prisoner of Azkaban maakte) laat geen mogelijkheid onbenut te laten zien wat hij van de huidige vluchtelingenproblematiek vindt. De lage moraal van de mens (moord, corruptie) toont hij in al zijn onverbloemde naaktheid. En dat (naasten)liefde de enige redding is, verstopt hij evenmin.
Children of Men handelt over journalist Theo (Clive Owen), een introverte man die via zijn ex Julian (Julianne Moore) betrokken raakt bij een missie om de mensheid te redden. Die bizarre tocht dwars door Engeland transformeert langzaam tot een exercitie van bijbelse proporties. De reis eindigt uiteindelijk in een vluchtelingenkamp, dat vanwege het regime niks meer of minder dan het voorportaal van de hel is. Pas door het gehuil van een baby stopt het geweld. Heel even.