Toch knap voor een groep die ooit te boek stond als nichtenband: Ahoy bijna helemaal vol laten stromen met muziek die niet altijd even toegankelijk is. Het lukte het Britse trio gisteravond, al zullen niet alle toeschouwers euforisch naar huis zijn gegaan.
De kunst van een setlist maken blijkt namelijk nog steeds een hele moeilijke. Placebo maakte daarbij twee fouten. Ten eerste leunde de set veel te zwaar op de nieuwste cd Meds, die bij lange na niet zo sterk is als voorganger Sleeping with ghosts. De tweede uitglijder was de verderling van hitjes over de avond. De eerste tien songs gisteravond waren allemaal van de nieuwe plaat, met één uitzondering. Dat was het vrij onbekende Soukmates never die.
Het zal voor de toeschouwr die minder bekend is met de band te veel van het goede zijn geweest. Nieuwe hapjes dien je te serveren met af en toe een oud, lekker toetje. Pas tegen het einde van de hoofdset kwam er schwung in de show, met Special K en het zinderende The Bitter End. Had dat nummer als derde gespeeld (na de uitstekende openers Infrared en Meds) en Ahoy was al vroeg in de ban geweest van Placebo.
Nu kwamen de hoogtepunten een beetje laat. De cover van Kate Bush (Running op that hill) was hypnotiserend, Taste in men en Twenty years eindigden in gitaarorgieën. Daar was niks mis mee. Maar ergens nog Blackeyed, Pure Morning of Nancy Boy had niet misstaan.