dEUS: de Belgische kameleons zijn terug

Om goede muziek te maken, is het noodzakelijk dat er regelmatig knetterende discussies zijn tussen bandleden, vond Tom Barman. Na de vorige plaat Pocket Revolution herzag hij zijn mening: gitarist Craig Ward (had geen zin om te touren), bassist Danny Mommens (besteedde veel tijd aan zijn eigen groep Vive La Fete) en drummer Jules De Borgher (niet goed genoeg) werden aan de kant gezet. Nevenprojecten zijn prima, zei de bandleider onlangs nog in een interview. Maar dEUS moet voorop staan, en elk schip kan maar één kapitein hebben.

Dat schept duidelijkheid en stabiliteit. Het is terug te horen op Vantage Point, het vijfde studio-album van de Belgen. Van de originele bezetting zijn alleen Barman en multi-instrumentalist Klaas Janszoons nog over. Het zal een van de redenen zijn dat bijna elke plaat weer een ander, eigen geluid heeft. Maar nog nooit waren de twee altijd aanwezige uitersten van de groep (de gitaaruitbarstingen én het vermogen om zachte liedjes te schrijven) zo goed in balans.
Luister eens naar Oh Your God, dat gedragen wordt door de gierende feedback van gitaargod (en ex-Evil Superstar-leider) Mauro Pawlowski. De altijd hyperactieve Barman spuugt de woorden uit in een niet te stoppen stroom, tot er ineens een wonderlijk mooi en ingetogen refrein volgt. Zulke momenten zijn er ook in de grotendeels akoestische nummers Eternal Woman en Smokers Reflect. De gekte komt bovendrijven in de tegendraadse single Slow. En The Architect, inmiddels een megahit in eigen land, is een jaren tachtig-pastische waarin Talking Heads doorklinkt.

Uiteraard is de ouderwetse wisselvalligheid niet helemaal verdwenen: Favourite Game en Is A Robot zijn een beetje inspiratieloos. Maar de kwaliteit van de singles maakt Vantage Point de beste dEUS-plaat tot nu toe. Nou maar hopen dat de groep in de huidige bezetting nog een paar jaar bij elkaar blijft, zodat ze in goede harmonie samen met kapitein Tom nog een paar mooie albums kunnen maken.