Een adrenalinestoot in Zwitserland

Het is kennelijk een geweldig visitekaartje, het legioen dat het Nederlands elftal volgt. Je zou het ook een prima voorbeeld van de slechte smaak van de massa kunnen noemen. Het enige positieve is dat veel mensen lol hebben en vrijwel iedereen vreedzaam was, ook weer in Bern en Basel.
Maar het is niet vreemd dat je als voetballiefhebber tegenover vrienden echt moet uitleggen waarom je je in die oranje massa begeeft. Collega Henrico Prins beschreef dat onlangs al mooi. Eigenlijk komt het erop neer dat het een noodzakelijk kwaad is om de voetbalduels te kunnen bezoeken. Want het zingen van ‘daar moet een piemel in’ of ‘Arsjavin is homo’ behoort niet tot mijn hobby’s.

Gelukkig maakte het voetballen weer heel veel goed. Er gaat bijna niets boven de spanning en opwinding van er daadwerkelijk bij zijn. Bij hoogtepunten (tegen Italië) en dieptepunten (Rusland). Het is in feite één lange adrenalinestoot, waarbij er na de wedstrijd tegen Rusland nog een extra dosis bij kwam vanwege het maken van een video-item voor de Volkskrant. Het was een vreemde, gedenkwaardige avond in Basel, en ik had zelf bij de geïnterviewden kunnen horen.