Het was mooi om te zien, vlak voor het optreden zaterdag van Moss in Hilversum. Zanger Marien Dorleijn die persoonlijk nog al zijn gitaren kwam stemmen, heen en weer drentelde om alle apparatuur op zijn plek te hangen en zichtbaar zenuwachtig naar de kleedkamers huppelde. Alsof hij nog jong en onervaren is.
Dat is Dorleijn natuurlijk niet meer. In 1999 won hij als singer-songwriter al de Grote Prijs van Nederland. Een goede liedjesschrijver is hij nog steeds, en de afgelopen jaren kwam met Moss eindelijk een (beperkte) doorbraak in Nederland. Vooral sinds I Apologise (Dear Simon) een minuutje tijdens De Wereld Draait Door te horen was en een bescheiden radiohitje werd.
Halfvol
Het leidde onder andere tot een groots en enthousiast onthaald optreden op Lowlands. Het prachtige, gloednieuwe en intieme De Vorstin in Hilversum liep nog niet halfvol voor de band.
De thuisblijvers hadden geen gelijk, al was het maar omdat Moss waardering verdient dat het muzikaal buiten de lijntjes kleurt. Hun songstructuur is niet altijd traditioneel couplet-refreintje-couplet, en het repertoire wijkt af van de standaard rock die veel andere Nederlandse bands zo saai en voorspelbaar maakt.
Zeker op hun tweede plaat Never Be Scared/Don’t Be A Hero schoven ze op richting psychedelica. De hoge, wat ijle stem van Dorleijn heeft iets hallucinants en doet denken aan bijvoorbeeld XTC of landgenoten Ford’s Imaginary Inferno. Als tegenhanger voor die soms wat langdradige nummers beschikt Moss ook over een trio puntige radiosingles, waarmee de ingrediënten voor een geweldige show in elk geval aanwezig waren.
Strak en perfect
En toch kon het vijftal niet helemaal overtuigen, hoe ingenieus de muziek en uitvoering daarvan soms ook waren. Drummer Finn Kruyning maakte wel indruk met zijn strakke en genuanceerde ritmes, die een wat zachtere variant van The National leken.
Strak, dat was het, en misschien is dat ook wel een beetje het probleem van Moss. Het klinkt zo mooi en perfect, dat het de scherpe randjes ontbeert waaraan je je als toehoorder kunt schuren. Dorleijn is daarvoor te timide en zit te veel in zijn eigen wereldje om een connectie te maken met zijn publiek.
Eigenlijk zaten we te kijken en luisteren naar een doodgewone, keurige Nederlandse jongen die soms hele mooie liedjes schrijft, maar nooit écht in zijn ziel laat kijken. Juist tijdens een concert wil je dat wel. Misschien werkt Moss nog iets beter op plaat dan op het podium. Hadden de thuisblijvers toch een klein beetje gelijk.