Recensie: Le graine et le mulet

Slimane werkt al vier decennia op de scheepswerf. Maar de vissector aan de zuid-Franse kust kwijnt langzaam weg en de Noord-Afrikaan verliest zijn werk. Een mooi moment, vindt de zwijgzame zestiger, om een droom na te jagen: zijn eigen couscousrestaurant op een schip.
Het portret van Slimane en zijn familie kreeg overal lof van de critici. Niet onterecht: Le graine et el mulet is rauw in zijn directheid. De lang uitgesponnen scènes, die de film niet bepaald veel tempo geven, zorgen er wel voor dat het schijnbaar zo knusse gezinsleventje genadeloos gefileerd wordt.
Le graine et le mulet is niet alleen keihard voor de Noord-Afrikanen die in het zuiden van Frankrijk zijn gaan wonen. Ook de lokale bevolking komt er net bepaald positief van af. Arrogantie, roddel en achterklap, geflirt en xenofobie, het valt niet mee om positieve eigenschappen te vinden bij de autochtonen. Le graine et le mulet is mede daardoor geen gemakkelijke film geworden, maar voor wie meer wil weten over de clash tussen ‘oude’ en ‘nieuwe’ inwoners van Europa is dit een must-see.