Goede films doen pijn. Ze weten te raken, emotioneren. Met zijn debuutfilm J’ai tué ma mère slaagde regisseur Xavier Dolan daar ruimschoots in: de ruzies tussen de puberende homo en zijn gescheiden moeder waren pijnlijk om te aanschouwen. Ook in zijn tweede rolprent lukt het Dolan om van begin tot eind te boeien.
Net als in het debuut is de 21-jarige in Les Amours Imaginaires zowel regisseur als een van de hoofdrolspelers. Maar de gekozen stijlmiddelen zijn compleet anders. Les Amours is campy, soms een beetje over-the-top. Met vele slow-motion studies, die de bloot liggende emoties nog beter benadrukken. En dan zijn er de intermezzi, van willekeurige mensen die vertellen over hun ervaringen met liefde.
Adonis
Want liefde is uiteraard het hoofdthema. De homoseksuele Francois, gespeeld door Dolan, en Marie zijn goede vrienden. Maar als ze de blonde krullenbol Nicholas ontmoeten op een feestje, ontstaat een gecompliceerde driehoeksverhouding. ‘Wie is die adonis’, vraagt Francois quasi-achteloos aan Marie, maar op dat moment kan hij net als zijn vriendin al nauwelijks meer verbergen verliefd te zijn.
Thrillers draaien meestal uit op een whodunit, Les Amours is een who-gets-him. Iedereen die ooit verliefd is geweest, herkent hoe de hoofdrolspelers tussen hoop en wanhoop, ratio en gevoel heen en weer swingen. Dat is ook de kracht en charme van de film: het is zo herkenbaar, de jacht op het wederzijds maken van de gevoelens van liefde. En daardoor is Les Amours ook zo pijnlijk, omdat de kijker uit eigen ervaring weet dat het geschmier rond Nicholas niet per sé goed hoeft af te lopen.
Flair
Dolan verpakt dat gegeven zelfverzekerd vol flair. Knap, voor iemand met zo weinig ervaring. Benieuwd of hij ook met andere dan homoseksuele thema’s uit de voeten kan.