Je kunt op geen enkele middelbare school tegenwoordig rond lopen zonder een zootje pubers met t-shirts van Slipknot tegen te komen. Waarom de Amerikaanse band zo populair is? Misschien omdat ze allemaal belachelijke maskers dragen. Allerlei brallerige teksten op de mensheid los laten met, god beter het, zogenaamd diepzinnige boodschappen. En extra geheimzinnig te doen door alleen rugnummers (0 tot en met 8) en hun voornamen bekend te maken.
Het stomme is dat het negental al die poeha niet nodig heeft. Het leidt zelfs af van hun retestrakke metal, die verder gaat waar Korn ophoudt en per album beter wordt. Na hun titelloze debuut in 1999 en Iowa (2001), vernoemd naar hun staat van herkomst, ligt nu Vol. 3: (The subliminal verses) in de winkel. Waarop Slipknot nog een muzikaal stapje vooruit zet door gevarieerder te klinken dan het eenvormige en compromisloos harde Iowa. The subliminal verses kent zowaar drie rustpunten, waarbij vooral het akoestische Vermilion overtuigt. Zanger Corey Taylor (zijn achternaam is bekend van het nevenproject Stone Sour) blijkt een echt goede zanger te zijn, al blijkt ook zijn oerkreet in de naar death metal neigende harde nummers dik in orde. En waar de geestverwanten van Korn op een dood spoor zitten, blijken de mannen van Slipknot wél te beschikken over voldoende goede melodie?n. Nou nog die gekke maskers af en stoppen met die rare fratsen?